Recensie: Overspel en moord in suburbia

Romans van A.M. Homes hebben vaak iets ongemakkelijks en donkers. Zo is in The End of Alice de verteller een veroordeelde pedoseksueel en begint The Music for Torching met een scène waarin een echtpaar hun huis laat afbranden en zelf doodleuk wegrijdt. Absurdistische dialogen en het hoge tempo waarin de ontwikkelingen elkaar opvolgen zijn zien we vaak bij Homes, zo ook in haar nieuwste: May We Be Forgiven (de vertaling Vergeef ons verschijnt 1 november). Daarin volgt op overspel moord en de voogdij over huisdieren en neef en nicht. Door Christine de Jong. 

Een bonte groep mensen

In May We Be Forgiven schiet Harry Silver, een beetje saaie professor, al jaren bezig aan zijn magnum opus over Nixon, zijn schoonzus te hulp nadat zijn broer een dodelijk ongeluk heeft veroorzaakt. Harry belandt bij zijn schoonzus in bed waar ze worden betrapt door haar man, broer George, die zijn vrouw zonder pardon met de bedlamp de hersens inslaat. Uit schuldgevoel en omdat iemand nu eenmaal voor de huisdieren moet zorgen, blijft Harry achter in het huis van zijn broer.

In rap tempo raakt hij zijn baan kwijt, zijn vrouw en zijn huis en krijgt hij de verantwoordelijkheid over Nate, zijn twaalfjarige neef, en Ashley, zijn elfjarige nichtje. Hij voelt zich verloren in zijn nieuwe omgeving en om de eenzaamheid tegen te gaan zoekt hij via internet contact met vrouwen. In suburbia blijken veel dames te wonen die graag met Harry het bed induiken.

In korte tijd verzamelt Harry haast terloops een bonte groep mensen om zich heen. Hij zorgt niet alleen voor zijn neef en nicht, maar neemt ook de jongen die wees is geworden na het auto-ongeluk van zijn broer in huis op, hij ontfermt zich over de bejaarde ouders van een van zijn scharrels die met de noorderzon vertrokken is, en haalt verwaterde familiebanden aan. Daarnaast is er nog zijn broer in de gevangenis, duiken korte verhalen van Richard Nixon op waar Harry mee aan het werk gaat, wordt een bar mitswa in Zuid-Afrika georganiseerd compleet met medicijnman.

Grof, absurd en geestig

Het verhaal dendert maar voort en gaandeweg wordt het wel eens wat veel van het goede. Humor brengt redding, want het boek leest als een scenario van de Coen Brothers: grof, absurd en met geestige dialogen. Zoals het gesprek met een oude dame die Harry ontmoet als hij bij een supermarkt staat om een nest jonge poesjes weg te geven.

‘“Do you want a kitten?” I ask her.
“Absolutely not,” she says. “I dislike pets almost as much as I dislike people. My husband says I should only shop online – that the world is a better place with me safe at home. He thinks I’m bad.” She shrugs. “I think he’s worse.”
“How long have you been married?” I ask, laying out my flyers and supplies.
“Since the beginning of time,” she says, and heads off.’

May we be forgiven schetst een treurig beeld van een gezin dat uit elkaar is gevallen. Zoals Harry’s neef, de twaalfjarige Nate, zegt: ‘People talk about the nuclear family as the perfect family, but they don’t say much about meltdown.’ Of dit een prettig gezin was, is nog de vraag. De kinderen woonden niet thuis maar op dure privéscholen, vanwege ‘unpredictable shifts in George’s moods’. Homes toont een samenleving waarin gezinnen uit elkaar vallen, schoolbestuurders zelfzuchtig handelen, collega’s elkaar laten vallen en echtgenotes hun man zonder pardon op straat zetten.

De normaalste zaak van de wereld

Harry daarentegen denkt als kersvers en toevallig nieuw gezinshoofd niet al te veel na en doet gewoon wat er gedaan moet worden: hij regelt vakanties, onderdak, problemen op school en zorgt voor de hond en de poes. Zo ontstaat een heel nieuw gezin, met familieleden en andere passanten die een thuis nodig hebben. Dat klinkt misschien wat klef en onrealistisch bovendien, maar is te prefereren boven het alternatief:

‘There is a world out there, so new, so random and disassociated that it puts us all in danger. We talk online, we “friend” each other when we don’t know who we are really talking to – we fuck strangers. We mistake almost anything for a relationship, a community of sorts, and yet, when we are with our families, in our communities, we are clueless, we short-circuit and immediately dive back into the digitized version – it is easier, because we can be both our truer selves and our fantasy selves all at once, with each carrying equal weight.’

May We Be Forgiven is geen perfecte roman, want het had wel iets korter gekund en iets minder soap opera. Anderzijds ligt het zoetsappige er weer zo dik bovenop, dat het contrast met wat we om ons heen zien haast schrijnend wordt. Je zou bijna willen dat het iets meer was zoals de wereld van Harry, die in alle chaos zorgt voor mensen die dat nodig hebben, voor ze kookt en ze in huis haalt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is.  

Christine de Jong werkt als inkoper literaire fictie- en non-fictie bij Athenaeum Boekhandel.