Recensie: Leuk allegaartje en Lianne La Havas

Ik moet een paar keer heen en weer bladeren om een idee te krijgen van waar Love is the Law nu eigenlijk over gaat, en echt snappen doe ik het dan nog niet. De bladzijden van krantenpapier – hoeveel precies weet ik niet, ze zijn niet genummerd – staan bedrukt met foto’s, kleurrijke taferelen en flarden tekst die nu eens een gedicht omvatten, en dan weer een interview. De compacte colofon op de tweede pagina geeft de lezer drie woorden als houvast: ‘seduction, aesthetics, musings.’ Daar zullen we het mee moeten doen. En wat maakt het eigenlijk ook uit, want al heen en weer bladerend passeert een aantal aangename maaksels van jonge kunstenaars de revue. Door kelli van der waals voor hard//hoofd en Athenaeum.

Eclectische feel

Zoals van schilder Andrew Abbott, die naast verf ook potlood, waskrijt en stukjes collage gebruikt voor gezichtsloze figuren, vrouwelijke naakten en een chaotisch berglandschap. Of de tekeningen van Michal Pecko, die potlood en acquarel combineert zoals in veel populaire illustraties: streepjes en zachte kleuren maken menselijke figuren in een surrealistische compositie.

Doordat de werken op dun papier zijn gedrukt komen er gemakkelijk kreukels in, maar het tabloidformaat geeft de plaatjes wel de ruimte. Dat geldt ook voor de foto’s in het blad. Love is the Law heeft plek voor verschillende fotografen, die ieder op een zeer beperkt aantal pagina’s hun eigen stijl en thema’s etaleren. Dat draagt bij aan de eclectische feel van het blad, maar zorgt er tevens voor dat reclame en redactioneel werk iets te vloeiend in elkaar overlopen. Zo is er een spread van een kustlandschap met een blond meisje op de voorgrond en een interview met vermoedelijk datzelfde meisje. Het gesprek gaat over zowel het thema van dit nummer (vrijheid) als over de ‘premium footwear’ die ze maakt. Is dit nu een interview met een creatieveling of worden er domweg schoenen verkocht?

Geen schoenen of kunstenaars maar Lianne La Havas

Eenzelfde spread met interview is ingeruimd voor de Marokkaans-Engelse fotograaf Hassan Hajjaj. Zijn foto van twee overdreven bedekte Marokkaanse vrouwen op een brommer is een kleurrijke sneer naar Europese stereotypen van Noord-Afrika en de beste foto in het blad. In het vergezellende interview weet Hajjaj het thema vrijheid behendig aan zijn werk te verbinden: op deze twee bladzijden worden geen schoenen, maar een kunstenaar verkocht.

Er is slechts één iemand aan wie er meer dan een paar pagina’s worden besteed, en dat is de Britse zangeres Lianne La Havas. Als ‘special guest curator’ van dit nummer worden er niet alleen verschillende fotoreportages en een cover aan haar gewijd, maar ook een artikel dat gelezen kan worden als een liefdesverklaring van de auteur, of misschien zelfs het hele blad, aan de zangeres. Na het lezen van dit stuk, helemaal achterin, begint het te dagen dat Love is the Law misschien helemaal geen schoenen of kunstenaars verkoopt, maar het nieuwste album van Lianne La Havas. Maar ook dat maakt niet zoveel uit, want tussen dit vreemde allegaartje staan een paar mooie dingen. 

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.