Recensie: Nederlands eerste

Nederland is klaar voor de Vogue, of Vook, zoals we het tijdschrift met onze Hollandse tongval neigen te noemen. Uitgever Condé Nast besloot afgelopen september een Nederlandse editie uit te brengen, tot grote ontroering van hoofdredacteur Karin Swerink. ‘Ik kon het nauwelijks bevatten,’ schrijft ze in haar editorial. De aankondiging veroorzaakte een zucht van opwinding onder zelfverklaard modeminnend Nederland. De oplage telt maar liefst 220.000, op een markt die ook al wordt geserveerd door bladen als Elle en Marie Claire. Maar goed, dit is wel Vogue, en 'in vogue' betekent 'in de mode'. Door kelli van der waals voor hard//hoofd en Athenaeum.

Een ode aan Vogue

Voor wie het first issue van Vogue Nederland koopt mag er geen misverstand over bestaan: die heeft een echte Vogue in handen. Even dik en uitbundig als een Amerikaans of Italiaans nummer, vol advertenties van luxe merken die de high fashion feel van het Vogue-merk evenaren. Met hoogstaande fotografie en illustraties van Piet Paris. En vanzelfsprekend barst ‘de modebijbel’ van de haute couture: mooie en dure kleding, schoenen en accesoires dat het een lieve lust is.

Het eerste nummer is deels een ode aan Vogue, door verschillende redacteuren bezongen aan de hand van anekdotes. Swerink vertelt over haar eerste ontmoeting met het blad aan de Franse Middellandse kust, de creative director haalt herinneringen op aan zijn eerste klus bij de Duitse editie, en moderedacteur Fiona Hering schrijft over haar favoriete Vogue-foto. Ook de hoofdredacteuren van andere edities geven een lofrede. ‘Of je bent in Vogue, of je staat overal buiten,’ aldus de Turkse hoofdredacteur.

Achter de schermen, lowres-versie. Zie Vogue.nl voor de scherpe.

Nationaal talent

Maar de Vogue Nederland dient zowel Nederlands als Vogue te zijn. Het eerste nummer is dat zeker, want het thema ‘Nederland’ komt terug in veel fotoreportages en artikelen, en in de presentatie van nationaal talent. Zo wordt er een reeks aanstormende Nederlandse modellen geïntroduceerd en is er veel te lezen over succesvolle Hollanders binnen en buiten de mode-industrie. Bovendien is het gros van de foto’s gemaakt door fotografen van eigen bodem. Dat blijken er veel te zijn, wat leidt tot veel variatie en toch zonder uitzondering goede foto’s. Bij de teksten ontbreekt de variatie een beetje. Niet aan onderwerpen, maar wel aan auteurs. Boven de doorgaans aardig geschreven artikelen staan veel dezelfde namen, en er zijn zelfs hele secties door dezelfde persoon volgeschreven.

Topstuk van het nummer is zonder twijfel de fotoreportage 'New Look in Amsterdam', waartoe ook de coverfoto behoort. De fifties en vroege sixties die nog steeds de catwalks domineren blijken een perfecte esthetische match met Nederlandse iconen als tulpen, fietsen en de Regentenkamer – vooral waar er scherpe randjes aan aan zijn toegevoegd.

Karin Sweerink is trots, besluit ze haar editorial. ‘Op onze eigen Vogue en op het ongegeneerd vieren van ons talent.’ Van dat laatste is dit nummer een geslaagde exercitie gebleken. Naast bekende topstukken als Inez van Lamsweerde en Iris van Herpen, komen er ook veel relatief onbekende kundigen aan bod. Dat wekt de indruk van een grote vijver met Nederlands talent. Hoe groot die vijver echt is, zullen we zien in de nummers die volgen. Ik ben benieuwd.

Kelli van der Waals is redacteur van hard//hoofd.