Recensie: Alle vrouwen zijn (niet) hetzelfde

Zetten we het Engelstalige Girls Like Us (GLU) twee jaar geleden nog weg als lesbisch lifestyleblad, inmiddels is het gay-cliché een stuk verder naar de achtergrond verdwenen. Alle artikelen hebben weliswaar nog steeds een vrouw in de hoofdrol, maar het queer-zijn – sowieso een beter woord – is nergens expliciet onderwerp van gesprek. Naar eigen zeggen richt GLU haar spotlight nu op een bredere club vrouwen ‘from all breeds and gender within arts, culture and activism’. Het resultaat: een bonte verzameling persoonlijke verhalen, essays en interviews met feministische inslag. Door sara spoelstra.

De nieuwste GLU, ‘The Work Issue’, staat volledig in het teken van de spagaat tussen werk en vrije tijd. In een terugkerend portretformat krijgt een zevental beeldend kunstenaars, ontwerpers en andere creatieven allen dezelfde set vragen voorgeschoteld: ‘Do you talk to yourself while working?’, ‘Do you have a daily work ritual?’, enzovoorts. De antwoorden hierop onthullen maar weing van de aard van dat werk, maar belichten mooi het creatieve proces wat daar aan ten grondslag ligt. Filosofe en schrijfster Nina Power: ‘Agree, postpone, drink, delay, panic, drink, write, drink.’ 

New York

Geestelijk moeder Jessica Gysel runt haar GLU-redactie al acht jaar vanuit Amsterdam, maar het blad heeft ook iets onmiskenbaar New Yorks. Veel van de geïnterviewden komen hier vandaan, en ook in de verhalen zelf vloeit het decor van Manhattan haast ongemerkt over in dat van de Amsterdamse binnenstad. Het gevolg is een aangenaam gevoel van geografische nabijheid.

Op de voorplaat prijkt het portret van de New Yorkse Venus X, de tot voor kort groenharige DJ en organisator van het legendarische ‘gueerclectic’ feest GHE20G0TH1K. Haar eclectische live mix van Gothic, hip-hop, salsa, dubstep, Turkish techno, punk en ‘Jersey club music’ maakt haar een graag geziene performer bij modeshows en galerieopeningen. Openhartig beantwoordt Venus (de X stamt van Malcolm) alle intieme vragen die GLU op haar afvuurt. Ook die over haar haar: ‘I love the green, actually. It represents progress, weed – which I love –, money…’ 

Hokjesgeest

Dichter bij huis woont en werkt de Franse filmregisseuse Céline Sciamma. Ook zij vertelt honderduit. Het is een van de weinige interviews waarin de haken en ogen van het queer-label aan bod komen. ‘Remaining silent about the topic, as they do here in France, is problematic. But in the US, my work is immediately associated with me being a lesbian, and that’s problematic too.’ De vrouw die juist elk mogelijk hokje in twijfel trekt heet Casey Legler. Als eerste vrouw ter wereld maakt zij carrière als exclusief mannelijk model. Helaas komen we over haar niet meer te weten dan de antwoorden op de standaard werkgerelateerde vragen toelaten.

Bijzonder is het stuk ‘A Life of Beauty Needs No Marketplace’. Tussen dromerige illustraties van Sophy Naess staat een verzameling citaten van kunstenares Caroline Woolard en drie van haar collega’s, ‘losjes gearrangeerd’ rond het thema ruilhandel. Het zijn rake dingen die de vrouwen beweren, over kunst, kapitalisme, maar ook het nut van een media-dieet: ‘I’m not reading anything except Proust.’ Een nog altijd aanwezig grapje is het ‘lesbisch landschap’ aan de binnenkant van de kaft: dit keer is dat het eiland Brac in Kroatie. 

Groen

De helft van de GLU-pagina’s is in groene inkt gedrukt (zo groen als Venus X’ vroegere kapsel?). Naast het feit dat de tekst daardoor soms wat lastig leest, verliest vooral het beeldmateriaal aan kracht. Zo had ik de indrukwekkende verzameling archiefmateriaal van beroemde creatieve vrouwen in hun atelier (met Coco Chanel, Simone de Beauvoir, Agatha Christie en anderen) graag in iets meer contrast bekeken. Maar net als de twijfel toeslaat over de meerwaarde van die groenschakering, stuit je halverwege het interview met Linder Sterling op een glimmend glossygedeelte met prachtige kleurenfoto’s.

Als Girls Like Us één ding duidelijk maakt is het wel hoeveel verschillende vrouwen er eigenlijk bestaan. Juist door de gemeenschappelijke deler van het vrouwzijn, vallen de uiteenlopende pluimages extra goed op. Ik had soms net iets meer willen weten van ze, om net een beetje meer te kunnen begrijpen van hun feministische, politieke en genderbending keuzes. Maar ook zonder deze informatie blijft GLU boeien tot de laatste bladzijde door de portretten van uitgesproken vrouwen, met een stevige verankering in hun beroep. 

Sara Spoelstra (1983) is freelance journalist en cultuurwetenschapper.