Recensie: Kersenbloesemmacarons met zwarte sesam

Ik had zo mijn vooroordelen over Kinfolk, door het gefilmde manifest op de website. Het meisje dat daarin een meer over kanoot zei wel erg hard ‘hippie’. Maar nu ik het blad in handen heb blijkt het zogenoemde low-key, back to basic entertaining dat Kinfolk voorstaat behoorlijk smaakvol. Bovendien heeft de redactie de koers bijgesteld. Hoofdredacteur Nathan Williams wijst in zijn editorial op de veranderde ondertitel, van ‘A Guide for Small Gatherings’ naar ‘Discovering New Things to Cook, Make and Do’. De site is vernieuwd. En het blad zelf, dat ziet er gewoon erg mooi uit. Door kelli van der waals.

Iedereen zen

Dat Kinfolk duidelijk diep heeft nagedacht over haar identiteit is op zich niet zo raar voor een blad dat over ‘gelijkgestemden’ gaat, en het wordt door hoofdredacteur Nathan Williams benadrukt als hij vertelt over het thema: ‘Japan, whose culture seems to echo many of the same principles we try to live by.’ Het is vooral de eenvoud van de Japanse cultuur die zo goed bij de ‘we’ uit Williams’ verhaal past (ik vermoed dat hij daarmee zowel de Kinfolk-redactie als –lezer bedoelt).

Eenvoud en rust, want Kinfolk ademt slow magazine. Zie de winterse plaatjes in het zomernummer; het artikel over de Japanse bloemschikpraktijk ikebana (‘essential to the process is a still and contemplative environment’); hoe de tekst klein is gekadreerd op de grote pagina’s. En misschien heeft het met Japan te maken, maar iedereen op de foto’s ziet er zo zen uit.

Tegenhanger van de snelle wereld

Nummer 8 verhaalt in korte stukken over de oogst van wasabiwortels, de piepkleine architectuur van Tokyo (in zijn oude huis daar kon de auteur de zijmuren van zijn kamer tegelijk aanraken), de Japanse traditie van stoffenkleuring, origami en zeewier. ‘Slow and Steady’, heet het portret van een Japans stel in Los Angeles dat twee winkels heeft opgezet als tegenhanger van ‘fast food, fast fashion, fast world’: Tortoise en Tortoise General Store. Vernoemd naar een schildpad, nota bene. Langzaam is ook het ambacht van Ryota Aoki, de pottenbakker die elk van zijn ontwerpen zelf uitvoert en wiens werken zestien uur in de oven moeten staan.

Maar vergis je niet. ‘I produce and study up to 15,000 glazes a year,’ vertelt Aoki. Hij is een man met een missie: ‘I want to create something that’s never been seen in the history of ceramics in Japan and worldwide.’ Aoki wil de hele Japanse keramiek-industrie verbeteren, en zelf een plekje in de canon veroveren.

Zo is ook Kinfolk minder volks en gezellig dan naam en onderwerpskeuze doen vermoeden. Het blad heeft allesbehalve de slordigheid van die eerste hippie-indruk, en is zo ambitieus en feilloos netjes uitgevoerd als de kersenbloesem-macarons met zwarte sesam waar ik het liefst gister al mijn tanden in had gezet. Het recept daarvoor staat op pagina 50. Succes.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.