Recensie: Ieder zijn eigen wereldje

Het is handig als je bekend bent met bepaalde termen bij het lezen van majestic disorder. 'Humanitarian', 'Slash/Slash Generation', 'social pulse', 'sartorial sustainability' en 'new boho' vliegen over de pagina's. En 'curated', want dat cureren tegenwoordig niet aan het museum is voorbehouden blijkt uit wat er al niet 'curated' is op deze pagina's: huizen, levens en het blad zelf. Ja, de titel klinkt wat pretentieus. En nee, of dat ironisch is bedoeld, is niet helemaal duidelijk. Dat moet je zelf maar bepalen na het doorpluizen van dit verder behoorlijk aangename blaadje. Door kelli van der waals.

Ieder zijn eigen esthetiek

majestic disorder - zonder hoofdletters, dat dan weer wel - komt voort uit het gelijknamige blog dat op zijn beurt voortkomt uit de zomer die oprichter Kelley Mullarkey couchsurfend doorbracht. Mullarkey zag toen zoveel huizen van binnen, met mensen erin, dat ze geïnspireerd raakte en zin kreeg om verhalen van 'inspiring souls' te delen. Het blog moet een 'thought provoking online publication' zijn, '[that] documents and features individuals who possess an enchanting and empowering form of personal style'. En het tijdschrift, waarvan dit het eerste nummer is, een verlengstuk daarvan.

Dat zie je vooral terug in het eerste gedeelte, 'Featured Minds', waarin die minds worden geïnterviewd en gefotografeerd in hun natuurlijke habitat - meestal is dat hun gecureerde appartement. Hier komen voor: een juwelenontwerper/grafisch ontwerper, een model/redacteur/ondernemer, een tattoo-/performancekunstenaar en een blogger/fotograaf. Ieder zijn eigen wereldje, en ieder zijn eigen esthetiek: dat spreekt mooi uit de foto's.

Fijne plaatjes

Iets langer zijn de stukken in 'Culture + Reality'. Die worden aangekondigd als 'long form journalism in pursuit of a more culturally enriching and objective perspective of the world'. Daar komt de pretentie weer kijken. Echt long form zou ik deze artikelen niet willen noemen - ze zijn wel lang, maar niet zó lang - en ook 'verrijkend' is een iets te groot woord. Maar de onderwerpen zijn leuk. De professionalisering van Nollywood (de Nigeriaanse filmindustrie) bijvoorbeeld, of, als ze dan toch in Lagos zijn, de eigenzinnige modeontwerpers van deze stad. Veel van de verhalen beginnen wat hakketakkerig, maar zodra er personen worden geïntroduceerd gaat de leesbaarheid omhoog. Diezelfde personen lenen zich ook voor fijne plaatjes. Sowieso is fotografie majestic disorders sterke kant (zie ook 'City in a Jungle', de fotoreportage over Hong Kong).

Een van de meest opvallende dingen aan majestic disorder is dat ze werken met een volledig betaalde redactie. Dat komt niet zo vaak voor bij het eerste nummer van een onafhankelijk tijdschrift. Bij nadere inspectie blijkt die redactie echter helemaal niet zo groot: zo goed als alle teksten zijn geschreven door de twee hoofdredacteurs: Mullarkey en Sean Stillmaker, waarvan ik op basis van hun portret vermoed dat ze een stelletje zijn. Achterin het blad is er een hele pagina gewijd aan het bedanken van hun beider ouders. Dat de twee majestic disorder praktisch helemaal zelf maken, maakt de teksten niet beter of gevarieerder. Maar een auteurskoppel dat een heel persoonlijk document in elkaar knutselt, dat zegt wel heel leuk 'indie magazine'.

Kelli van der Waals is journalist.