Recensie: Meisjes zoals wij

Media die specifiek zijn gericht op lesbiennes, zijn in Nederland op één hand te tellen. Bovendien focussen de bladen díe er zijn doorgaans op het relationele gebied. Zo niet het Engelstalige blad Girls Like Us (GLU). Hier geen uitgekauwde coming-out-verhalen of andere cliché onderwerpen, maar louter artikelen en interviews over kunst, fotografie en muziek. Een lesbische agenda is zeker aanwezig, maar voert nergens de boventoon. En dat maakt GLU verfrissend en toegankelijk. Ook voor de nieuwsgierige hetero. Door sara spoelstra

GLU werd in 2005 opgericht door de Nederlandse Jessica Gysel en Kathrin Hero als de volwassen opvolgster van Kutt magazine. Waar Kutt destijds was ontstaan uit een geintje – als tegenhanger van het homomagazine Butt – werd GLU geboren uit het serieuze gemis aan een leuk lesbisch tijdschrift. Lesbiennes verdienden meer glamour, vonden Gysel en Hero. En meer aandacht voor hun diverse identiteiten dan de mainstream homomedia hen tot dan toe boden. Met een redactie in Amsterdam en een uitgever in New York bediende GLU al snel een internationaal lezerspubliek met een ‘mix tussen oud, jong, beroemd, niet beroemd (…) Mode, muziek, schrijvers en artiesten’. Precies zoals Gysel voor ogen had.

Met het aantreden van de Amsterdamse art director Vela Arbutina onderging het blad in 2009 een grondige make-over. De tot dan toe vaak provocerende coverfoto’s maakten plaats voor abstract artistiek beeld en het onderschrift ‘Lesbian quarterly’ verdween. Verkooptechnieken zullen ongetwijfeld een rol hebben gespeeld bij dit besluit, evenals ideeën rond het aantrekken van kapitaalkrachtige adverteerders. Want zoals Gysel ooit bekende in een interview staan die kennelijk niet in de rij voor de lesbische bladenmarkt: ‘Ze zeggen allemaal: "lesbo's verkopen niet."’

Het gevolg is dat de argeloze (hetero)lezer het lesbische signatuur tegenwoordig pas aan de binnenkant van het magazine ontdekt. En dan nog zeer geleidelijk ook. Want pas na het lezen van een aantal interviews wordt duidelijk dat de geportretteerde vrouwelijke twintigers en dertigers vrijwel allemaal ‘van de dames’ zijn. En zo niet, dan hebben zij wel een paar lesbische ervaringen te delen – zoals performancekunstenaars Keren Cytter en Dafna Maimon. Feminisme is eveneens een terugkerend onderwerp en de gefotografeerde rotsformaties waar het blad mee opent, blijken bij nadere inspectie afkomstig van Lesbos.

Interessant is het terugkerend concept van het dubbelinterview waarin de interviewees elkaar bevragen. Dat levert vrije, ongestuurde verhalen op. Zoals Tavi Gevinson en Diane Pernet, de bloggers die eigenhandig de modeverslaggeving op zijn kop zetten. Tavi is met name geïnteresseerd in de ervaring van Diane en probeert haar allerlei wijsheden te ontlokken: ‘As the grand dame of fashionblogging, what’s your opinion about it anno 2011?’ Diane is op haar beurt vooral nieuwsgierig naar de idiote levensstijl van de 14-jarige Tavi nu zij als invloedrijke fashionista wereldwijd bekend is geworden.

Elk dubbelinterview heeft bovendien iets inside-achtigs. De vrouwen kennen elkaar meestal al en stellen de meest informele vragen. Dat is tegelijkertijd ook een nadeel. Jolige ‘bubblegum-vragen’ – ‘who is your favorite Beatle and why?’ – liggen op de loer en leiden af van het onderwerp. De meest indrukwekkende interviews blijven daarom zonder twijfel die zonder sidekick. Zoals die met Leilah Weinraub, de filmmaker die zeven jaar lang de danseressen van een all-black lesbische stripclub filmde. Of die met Anie Stanley, die eigenhandig en met veel financiële tegenslag along the way een lesbische artist-residence opbouwde.

Als er één beeld beklijft na het lezen van GLU is het dat van een sterke verbondenheid in de lesbische community: het gegeven van de chosen family, lesbian motherhood of, zoals Weinraub het omschrijft: ‘That Cheers thing, you know.’ En het is dit beeld dat van GLU meer dan een mainstream lesbisch lifestyle blad maakt. Herkenbaar voor de lesbienne, leerzaam voor de nieuwsgierige hetero die ‘per ongeluk’ toch is blijven lezen. Hartverwarmend voor beiden.

Sara Spoelstra (1983) is journalist en cultuurwetenschapper. Ze schrijft voor hard//hoofd, onder andere over de zelfredzaamheid van kunstenaars.