Paolo Giordano, Nora Krug, Aukelien Weverling en Yolanda Entius (de boekbesprekingen in de week van 31 oktober 2018)
05 november 2018Onze wekelijkse samenvatting van de recensies in kranten en tijdschriften waarin deze week aandacht voor Paolo Giordano, Nora Krug, Aukelien Weverling, Yolanda Entius, en verder: James Baldwin, Will Stor, Edith Hall, Joanne B. Freeman, Greg Lukianoff, Bookspot Literatuurprijs (Trouw), Adam Zamoyski, Mihail Sebastian, Robert Galbraith, Aminatta Forna, Michael Palin (de Volkskrant), Alice Zeniter, Jessica van Geel, Femke Deen (Het Parool), Francis Fukuyama en Kwame Anthony Appiah, A.N. Ryst, Ian Kershaw, Margaret Atwood en Anna Woltz (NRC), Rachel Botsman, Andrew Keen, Aukelien Weverling (Vrij Nederland), Rob van Essen en Franca Treur (De Groene Amsterdammer).
Oudere afleveringen van deze rubriek zijn te raadplegen in ons archief. Tussen rechte haken staan de redactionele items op Athenaeum.nl.
Delen op
'Het droombeeld is onmogelijk. We zijn niet perfect en zullen dat nooit worden. Mijn gevecht met zelfvertrouwen is onderdeel van wie ik ben, dat zal nooit verdwijnen. Maar tot aan Selfie wist ik dat niet, net als vele anderen. Die ploeteren door, stellen zichzelf keer op keer teleur, worden depressief en suïcidaal.' Voor Trouw sprak Isabel Baneke met Selfie-auteur Will Storr. Maar het is niet alleen van deze tijd: 'Had Aristoteles een smartphone gehad, dan had hij zeker een selfie gemaakt. In het oude Griekenland ontsproot een cultuur van individualisme, van eigendunk, waarin mooie lichamen werden aanbeden en beroemdheden werden bejubeld.'
Ja, Aristoteles blijft relevant. 'Voor de meeste ándere Grieken is ethiek verbonden met religie. Maar Aristoteles zoekt een bottom-up ethiek, helemaal gebaseerd op interne menselijke ervaring. Daarom houd ik zo van zijn boek over de ziel. Hij beschrijft wat er in zijn hoofd gebeurt. Er komen gedachten naar binnen, er ontstaan conflicten. Herinneringen dienen zich aan. Het is ongelooflijk. Het lijkt wel een moderne roman! Dus ik begrijp je vraag, maar het staat allemaal al bij Aristoteles en ik vind dat hem daarvoor de eer toekomt,' zegt Edith Hall (Wat zou Aristoteles doen?) tegen Leonie Breebaart.
In Letter & Geest: Co Welgraven over Joanne Freemans The Field of Blood: Violence in Congress and the Road to Civil War, 'een prachtig boek. Freeman beschrijft de gebeurtenissen op een onderkoelde toon, soms met humor, maar meestal serieus - het zijn dan ook ernstige zaken die zich daar in de Amerikaanse volksvertegenwoordiging afspeelden.'.
En Greg Lukianoff, met Jonathan Haidt auteur van The Coddling of the American Mind: How Good Intentions and Bad Ideas are Setting up a Generation for Failure. 'We zien eerstejaarsstudenten die geen relevante beslissingen zelfstandig kunnen nemen en hun ouders bellen om te vragen wat ze moeten doen. Dat komt waarschijnlijk omdat hun ouders altijd alles voor hen hebben geregeld en bepaald, tot aan hun vrijetijdsbesteding aan toe. Daarom ontbreekt het veel studenten aan een gevoel dat ze zelf controle hebben op hun leven,' zegt hij tegen Marco Visscher.
'In zijn eenvoud is Tellegen ook persoonlijker. Zijn visie op de mens, op het eigen ik is misschien een weinig rooskleurige. "Overbodig zijn we allemaal", schrijft hij ergens. Toch is zijn poëzie dat allerminst,' schrijft Janita Monna over de nieuwe Toon Tellegen, Glas tussen ons. En Ronald de Rooy las de nieuwe Paolo Giordano, De hemel verslinden [fragment]: 'Net als in zijn grote doorbraak van tien jaar geleden slaagt Giordano er in om zijn lezer diep te raken. Omdat De hemel verslinden ingewikkelder is qua structuur, verhaallijnen en culturele verwijzingen is deze roman misschien niet zo overrompelend en overweldigend als dat verre debuut, maar het is zeker een meer dan waardige opvolger.'
Dan: Jann Ruyters en Rob Schouten wegen de genomineerde boeken voor de Bookspot Literatuurprijs. 'Er is geen topfavoriet dit jaar. Glorieert de taal (Verhelst, Middendorp, Weverling en Wieringa) of toch het verhaal (Jansen, Van Veelen),' vraagt Ruyters zich af.
- Suzanna Jansen, Ondanks de zwaartekracht [recensie]: 'Een spannende verhalenverteller [...] die je gemakkelijk in haar ban houdt, van de eerste voorzichtige danspassen tot het mooie, ontnuchterende einde.'
- Peter Middendorp, Jij bent van mij [fragment]: 'Treffend en beklemmend, maar het levert ook een soms frustrerend portret op van een ontkenner, een wegloper, iemand die zichzelf wat wijs maakt.'
- Arjen van Veelen, Aantekeningen over het verplaatsen van obelisken [fragment]: 'Een filosofische "volwassenwordingsroman", boeiend, innemend.'
- Peter Verhelst, Voor het vergeten [fragment]: 'Gaat de jury voor de stijl en voor de precieze formulering dan moet Verhelst toch wel winnen.'
- Aukelien Weverling, In alle steden [fragment]: 'Een zwerversroman, toekomstroman en bijzondere stijloefening ineen.'
- Tommy Wieringa, De heilige Rita [fragment]: 'Van alle genomineerde romans is dit de grappigste en daarmee een favoriet.'
En de Boeken van de Week zijn van James Baldwin. Shira Keller las Niet door water maar door vuur en Als Beale Street kon praten: 'Wat me het meest trof tijdens het lezen van Niet door water maar door vuur was het grenzeloze optimisme waarmee Baldwin raciaal onrecht te lijf gaat. Ondanks de afschuwelijkste ervaringen met witte mensen blijft hij aandringen op empathie en verweert hij zich met kracht tegen de gevolgtrekking dat witte mensen "slechte mensen" zouden zijn. Nooit klinkt hij verbitterd. Onvermoeibaar blijft hij aandringen op mildheid en wederzijds begrip.'
Korter:
- Beeldboek van de week is Nora Krugs Heimat.
- Jaap Goedegebuure over Yolanda Entius, Het verhaal van Benito Benin en dat van Fanny: 'Dankzij haar vermogen om goed gedoseerd te vertellen en informatie waar nodig een tijdje achter te houden, slaagt Entius er wonderwel in om de kinderlijke communicatie tussen Lieke en Benito het aanzien te geven van een noodzakelijke omweg die uiteindelijk leidt tot een fraaie en voor iedereen aanvaardbare ontknoping.'
- Monique de Heer over David Hewson, De binnentste cirkel: 'David Hewson weet zijn liefde voor Calabrië en zijn geschiedenis prachtig over te brengen, zoals hij dat eerder met Amsterdam deed.'
- Rob Schouten over Martin Michael Driessen, Mijn eerste moord en andere verhalen [fragment]: 'In de meeste korte verhalen proef je tegenwoordig vooral de invloed van Amerikaanse vertellers als Cheever of Updike, bij Driessen daarentegen bespeur je de geest van de Duitse en de Oost-Europese cultuur, ze zijn eerder donker en mythisch dan licht en alledaags, ze gaan meer over het noodlot dan over het menselijk tekort.'
- Bas Maliepaard over Selma Noort, Silas en de wolf:
- Nicole Lucas in gesprek met Cornald Maas over Ach kind toch. Het verhaal van moeder en zoon: 'Ik heb nooit toestemming aan mijn moeder gevraagd om dit boek te schrijven, ik ben gewoon met haar brieven aan de haal gegaan. Een jaar geleden zei ze: "Ik ga ervoor liggen, dat boek mag nooit verschijnen." Des te mooier dat ze de kont niet tegen de krib heeft gegooid. Ze was overtuigd van mijn goede bedoelingen, dacht dat het toch wel goed zou komen.'
De boekrecensies van Trouw verschijnen elke zaterdag in Letter en Geest, en zijn voor abonnees te raadplegen op trouw.nl. Trouw is te koop bij het Nieuwscentrum.
Deze week in De Volkskrant gaat Peter Giesen in gesprek met Adam Zamoyski over zijn boek Napoleon. De man achter de mythe. ‘Ik heb het grote voordeel dat ik een burger van overal en nergens ben, opgevoed in verschillende culturen. Van de nationale mythen rond Napoleon heb ik nooit een hoge pet op gehad. Ik wilde erbovenuit stijgen, Napoleon bekijken alsof je hem vanuit een satelliet bekijkt,’ vertelt Zamoyski. Olaf Tempelman schrijft over Mihail Sebastians Sinds tweeduizend jaar. ‘Een voortreffelijke vertaling van Jan Willem Bos,’ noemt Tempelman het. 'Veel uit Sinds tweeduizend jaar is na 84 jaar nog helemaal actueel.’
Jos van Cann las Robert Galbraiths Lethal White. ‘Rowlings plezier in schrijven spat van de pagina’s in deze traditioneel opgezette thriller in de beste Britse traditie […] De plot is wijdlopig (de moord komt pas op pagina 282!) met veel kleurrijke personages, maar ook met aandacht voor details en het nodige tongue-in-cheeksarcasme, waarmee ze de bovenklasse en hun eigenaardigheden neerzet.’ Rutger Pontzen dan over twee boeken rond museumdirecteurs Jean Leering en Dirk Hannema: Paul Kempers’ Het gaat om heel eenvoudige dingen en Wessel Kruls Hannema. ‘In beide gevallen, en vooral door de combinatie van de twee boeken, ontstaat een fraai beeld welke boodschap je als museumdirecteur met kunst kunt uitdragen, hoeveel rek daarin zit, en wat de grenzen van het betamelijke zijn.’
Van Hans Bouman een stuk over Aminatta Forna’s De paradox van geluk. ‘Er zijn momenten waarop de morele boodschap van deze roman wat zwaar op de gebeurtenissen drukt. Tegelijk is het imposant hoe Forna van het rijkgeschakeerde, levendig geportretteerde Londen bijna een extra personage maakt.’
‘Evens schrijft knappe en realistische dialogen, die hij bovendien gepaard laat gaan met een groot repertoire aan lichaamshoudingen,’ schrijft Joost Pollmann over Brecht Evens’ Het Amusement. ‘Net als in zijn vorige boeken is alles geaquarelleerd, en de doorzichtigheid van de verf past goed bij de ijlheid van de levens die hier worden uitgebeeld.’ Verder in de wetenschap: Margreet Vermeulen die Jesse Bering interviewt over zijn Een zelfgekozen einde. Waarom mensen zelfmoord plegen. Hij wilt het volgende duidelijk maken in zijn boek: ‘Wij zijn geen gedachtenlezers. We kunnen niet in andermans hoofd kruipen. Zelfs professionele hulpverleners herkennen het vaak niet als hun patiënt suïcidaal is. Maar suïcidale mensen zelf kunnen de stadia herkennen waarin ze zitten. Ik hoop dat mijn boek daarbij helpt.’
Ten slotte gaat Paul Onkenhout in gesprek met Michael Palin over zijn nieuwe boek Erebus. ‘Vanaf het begin wist ik dat het een persoonlijk boek moest worden. Ik moest mijzelf in het verhaal schrijven. Niet te veel, dan zou ik in de weg staan, maar genoeg om er geen academisch verslag van te maken […] Ik doe de research, zet de gebeurtenissen op een rij en voeg er mijn eigen ervaringen aan toe,’ aldus Palin.
Korter:
- Elma Drayer over Paulo Coelho, Hippie: ‘Hippie moet het niet hebben van z'n fraaie stijl, levensechte dialogen of gelaagde karakters […] De nostalgie naar het bloemenkinderentijdperk overheerst.’
- Bo van Houwelingen over Yra van Dijk, Afgrond zonder vangnet [fragment]: ‘Prikkelend, maar het roept ook de vraag op of werkelijk al Grunbergs werk door dit net opgevangen wordt.’
- Maarten Steenmeijer over Juan Gabriel Vásquez, De geliefden van Allerheiligen: ‘Een toon van droefgeestige berusting die je bijblijft.’
- Marcus Werner over Helen Scales, Het oog van de school: ‘Allerlei weetjes combineert zij met boeiende anekdotes en vergelijkingen.’
- Wineke de Boer over Violaine Huisman, Autobiografie van mijn moeder: ‘Door de opzet van het boek en de beeldende schrijfstijl van Huisman stijgt het uit boven de gemiddelde, vaak pathetische familieverhalen over bijzondere moeders.’
- Pjotr van Lenteren over Jacques Vriens, Code Kattenkruid. Hoe mijn opa vrolijk doodging: ‘Wat een lef, om hier op zo’n luchtige toon over te spreken.’
- Aleid Truijens over Geerten Meijsing & Doeschka Meisjing, Liefdevolle rivaliteit [fragment]: ‘Als er één ding opvalt aan deze brieven, is het hun beider enorme schrijftalent en brille.’
De boekrecensies van de Volkskrant verschijnen elke zaterdag in Sir Edmund, en zijn te raadplegen op Volkskrant.nl/boeken - een selectie is slechts voor abonnees toegankelijk. De Volkskrant is te koop bij het Nieuwscentrum.
Peter van Brummelen gaat in gesprek met Nora Krug over haar boek Heimat en haar eigen familiegeschiedenis: ‘Er zijn heel veel Duitsers gestorven, ja, hele steden zijn platgegooid, mensen raakten hun huis kwijt, er was honger, ga maar door, maar al die ellende was het gevolg van keuzes van de Duitsers zelf. Niemand heeft mijn opa gedwongen NSDAP-lid te worden, hij heeft die keuze zelf gemaakt.’ Meer familiegeschiedenis met Alice Zeniters De kunst van het verliezen [fragment]. Marjolijn de Cocq sprak haar: ‘Je plaats mensen buiten het dagelijks leven zodat ze vergeten kunnen worden. Daarom moest dit boek ook worden geschreven […] Weet je, zo zit het: zolang konijnen geen geschiedenis hebben, heeft alleen de jager het verhaal.’
Hans Renders las Jessica van Geels I love you Rietveld. ‘Een notenapparaat en een namenregister in dit boek ontbreken [… maar het verhaal] wekt het vermoeden van een belangrijk boek.’ Verder interviewt Peter de Brock Femke Deen over haar boek Anna van Saksen [fragment]. Op de vraag wat haar het meest verbaasde in het lezen van de correspondentie van Anna van Saksen, Jan van Nassau, August van Saksen en andere spelers, antwoordt Deen: ‘Dat uiteindelijk niemand er goed van afkomt. Er is geen enkele persoon die in dit tragische verhaal een heldenrol speelt. Je wordt er niet vrolijker van.’
Korter:
- Maarten Moll over Karl Ove Knausgård, Zoveel verlangen op zo’n klein oppervlak: ‘Allerminst overbodig.’
- Dieuwertje Mertens over Yolanda Entius, Het verhaal van Benito Benin en dat van Fanny: ‘Entius geeft een zeer (geloof)waardig en doorvoeld inkijkje in de belevingswereld van een psychiatrisch patiënt.’
- Kim Schoof over Mineke Schipper, Heuvels van het paradijs: ‘Heuvels van het paradijs biedt een schat aan weerleggingen van het idee dat vrouwen van nature het zwakkere geslacht zijn.’
De boekrecensies van Het Parool verschijnen elke zaterdag. Het Parool is te koop bij het Nieuwscentrum.
Floor Rusman bespreekt Francis Fukuyama's Identity en Kwame Anthony Appiah's The Lies That Bind. ‘Fukuyama combineert in dit (dunne) boek op wonderlijke wijze ambitie en gemakzucht.’ Over Appiah schrijft Rusman: ‘Het grijpt het politieke moment aan als aanleiding, om die politiek vervolgens bijna geheel te negeren.’
Thomas de Veen las A.N. Rysts De nadagen. ‘Iets meer ruimte voor de blik naar binnen had De nadagen verder boven de heerlijke anekdotes laten uitstijgen.’ Dan, Nynke van Verschuer over Frank Westermans Wij, de mens [onze recensie]. ‘Met zijn gepolijste proza voert Westerman de lezer mee in zijn zoektocht naar wat ons mens maakt, maar hij zelf lijkt halverwege het boek niet meer te weten of het antwoord nu in die schedels besloten ligt, of toch in de drijfveren van hun vinders, of in recenter begraven botten, namelijk die in de massagraven van de anticommunistische zuiveringen in het Indonesië van de jaren zestig.’
Van Judith Eiselin een stuk over de paddenstoelenwereld. Ze bespreekt Rob Chrispijns Paddestoelengeluk en Long Litt Woons De weg terug naar het leven. ‘Longs boek is duidelijker dan Chrispijns. Op uitleg volgt vaak direct een foto en er zit, anders dan in Paddenstoelengeluk, een register in. Longs stijl is soepel.’ Sjoerd de Jong schrijft over waarheden, aan de hand van Julian Baggini (A Short History of Truth: ‘Paradoxaal onpretentieus’), Bruce Bartlett (The Truth Matters: ‘Een stuk praktischer’), Michiko Kakutani (Het einde van de waarheid: ‘Vlot leesbaar, maar [het krijgt] tegelijk ook iets oppervlakkigs’) en Lee McIntyre (Post-Truth: ‘Helder en uitvoerig’).
Van André W.M. Gerrits een bespreking van Ian Kershaws Naoorlogse achtbaan / Roller-Coaster Europe [fragment]: ‘Het pikante aan Een naoorlogse achtbaan is natuurlijk dat Kershaw de geschiedenis beschrijft van zijn eigen tijd en die van zijn lezers. En dat kostte hem naar eigen zeggen meer moeite dan enig ander boek,’ schrijft Gerrits. ‘Een naoorlogse achtbaan is sterker in de beschrijving dan in de analyse.’
Thomas de Veen gaat in gesprek met Paolo Giordano over De hemel verslinden [fragment]. ‘Ik lees graag boeken met een gevoel van nieuwigheid – alsof je voor het eerst de wereld ontdekt, of seks, of politiek, of vriendschap. Voor deze roman schrijf ik over hoe twintigjarigen de wereld ervaren […] Er zit iets fundamentalistisch in ons allen en dat is vooral gevaarlijk voor twintigers,’ aldus Giordano.
Korter:
- Michel Krielaars over Ismail Kadares Het reisverbod: ‘Zoals wel vaker bij Kadare valt me in Het reisverbod op hoezeer de bevolking berust in die dictatuur. Alsof iedereen zich er slechts met lichte tegenzin aan overgeeft.’
- Sebastiaan Kort over Peter Delpeut, In het zwart van de spiegel [fragment | laudatio]: ‘Literair een tamelijk matte, afmattende leeservaring en eerder een reusachtige journalistieke reportage, vol van de zogenaamd "objectieve" kennis in plaats van de intieme of intellectualistische ervaring die een roman biedt.’
- Mirjam Noorduijn over Gerda Dendooven, Op zoek naar Stella: ‘Dat artistieke spel van Dendooven heeft een aangenaam vervreemdend effect dat de verhaalgebeurtenissen past.’
- Judith Eiselin over Marcel Vaarmeijer, Wolkenjager: ‘Geloofwaardigheid lijkt geen prioriteit voor de auteur. Wat hij schrijft komt gehaast over, alsof hij zijn eigen tempo van verzinnen nauwelijks bijbeent.’
- Arie van den Berg over Wilbert Cornelissen, Elke dag een proefsleuven: ‘Een goed gedicht laat zich steeds anders lezen, en blijft op den duur in je hangen. Wilbert Cornelissen was een nauwgezet observator en kon zijn blik soms opzettelijk scheel richten.’
Thomas de Veen en Clara van de Wiel spraken Margaret Atwood. ‘Ik ben niet tegen feminisme, ik wil alleen dat mensen definiëren bij welk feminisme ze denken dat ik hoor. Want er zijn vijfenzeventig verschillende soorten,’ vertelt Atwood. Als het gesprek naar sociale media verhuist, zegt Atwood dat ze het zelf niet als gevaar ziet. ‘Helaas: de oorzaak is niet de technologie, maar de aard van de mens.’ En op de vraag of ze denkt dat ze verandering kan brengen, zegt ze nee: ‘Want dat kan ik niet. Ik ben wat ik altijd geweest ben. Ik ben schrijver, ik heb geen baan.’
Carlijn Vis interviewt Anna Woltz over haar kinderboekenoeuvre. ‘Zodra het voor kinderen is, moet er een educatief tintje aan zitten. Iets uit het riedeltje: boeken vergroten de woordenschat van kinderen, de empathie. Klopt, maar ik vind het gewoon fantastisch om verhalen te verzinnen.’
Verder:
- Dichters Ellen Deckwitz, Ingmar Heytze, Thomas Möhlmann over Game of Thrones.
- Jan van Mersbergen zou Walter van den Berg, Van dode mannen win je niet wel willen verfilmen...
- ... en Maartje Wortel Tip Marugg, Weekendpilgrimage...
- ... en A.L. Snijders pleit voor John McGahern, Net als alle mannen
- Thomas de Veen over J.K. Rowling als auteur van de nuance - of juist niet? - en voorbeeld voor de jongste generatie.
De boekrecensies van NRC Handelsblad verschijnen elke vrijdag in Boeken, en zijn voor abonnees te raadplegen op Nrc.nl. NRC Handelsblad is te koop bij het Nieuwscentrum.
'Welkom in de toekomst,' roept Vrij Nederland vanaf de cover. Dus interviewt Mischa Cohen Rachel Botsman over Who Can You Trust: 'Ik ben altijd een optimist geweest, maar er iets wezenlijks veranderd sinds ik me realiseerde wat de consequenties zijn van het toenemende toezicht, het massale verzamelen van data, het online monitoren. Een uitweg zoeken uit die benarde situatie heeft geen zin, vluchten kan niet meer, maar we moeten wel op zoek naar een manier waarop we kunnen omgaan met die voortdurende surveillance. Ik dacht terwijl ik dit boek schreef meer dan eens: wat zou Orwell hier nu weer van vinden.'
En dus gaan Harm Ede Botje en Mischa Cohen in gesprek met Louise Fresco, als voorzitter van de Raad van Bestuur van Wageningen UR over de toekomst van de landbouw, en als auteur van De idealisten [fragment]: 'Het vereist een grote mate van idealisme om een kleine bijdrage te leveren aan echte veranderingen, zonder dat je op korte termijn resultaten van je werk ziet.'
En Jeroen Vullings dook in de dystopie, aangezet door Aukelien Weverlings In alle steden [fragment], en door het thema natuurlijk. 'Innerlijk borrelt de drang naar onverstandige escapades in het schemerduister, de zucht naar rafelranden, het verlangen naar escapisme en de onblusbare droom het lot in eigen handen te nemen, met alle hemeltergende gevolgen van dien. De dystopie kan dat verlangen stillen.' Om vervolgens te schrijven over Cormac McCarthy's The Road [onze recensie], Michel Houellebecqs 'ultieme dystopische roman' Onderworpen [onze recensie | fragment], Aldous Huxleys Brave New World (het herlezen 'viel tegen - als roman'), Zamjatins Wij en natuurlijk Orwells 1984: 'De meest beklijvende dystopie. [...] George Orwells voorspelling van het slechtst denkbare [is] in 1984 groter en helser dan hij had kunnen bevroeden.'
Carel Peeters' Literaire kroniek gaat over Thomas More en Gordon Moore en Andrew Keens How to Fix the Future. 'Keen is een intelligente, extraverte durfal die met zijn eerdere boeken [...] een horzel in de nek van de grote digitale bedrijven is geworden,' introduceert Peeters. 'Andrew Keen doet het niet voor minder: omdat hij "the human agency", het menselijke aandeel, weer terug wil in de technologie, gaat hij terug naar het debat tussen de humanisten en de lutheranen in de 16de eeuw, tussen Erasmus en Luther over de vrijheid van de mens "om vorm te geven aan zijn eigen geschiedenis".'
Jeroen Vullings, ten slotte, keert terug naar de dystopie met zijn 'Boeken top-1': 'Je kunt Aukelien Weverlings een roman lang consequent volgehouden taalwaagstuk uiteraard zien als de proeve van meesterschap die ze wilde afleggen. Maar binnen de portee van haar roman kan het voor iets betekenisvollers staan: never the twain shall meet, behalve in de taal. Arm, rijk, boven- en onderwereld, koningen en honden kunnen op die unieke vrijplaats samenkomen. Geen slechte nevenfunctie van - bij uitbreiding - de literatuur in deze zorgwekkend gepolariseerde tijden.'
Vrij Nederland verschijnt elke maand; elk kwartaal verschijnt er een special. Vrij Nederland is te koop bij het Nieuwscentrum.
Saskia Pieterse schrijft over de thematiek van het hedendaagse romanpersonage. Volgens haar staat de kunstenaar ‘niet meer tegenover de gezeten burgerij, maar moet zich afzetten tegen iets wat in hem- of haarzelf huist. Er wordt daarmee nu iets nieuws geboren en dat is altijd een pijnlijk proces’. Ze verwijst naar Franca Treurs De woongroep [fragment] (‘Elenoor is met haar beroepsleven typisch voor veel hedendaagse romanpersonages’), Basje Boers Bermuda (‘Meis is dus weliswaar getraind zichzelf met een buitenstaandersblik te bekijken, ze heeft tegelijkertijd een knoeperd van een blinde vlek voor haar sociale positie.’), Maarten der Graaffs Wormen en engelen [fragment] (‘Wat ooit tegenpositie was, is norm geworden.’) en Lieke Marsmans Het tegenovergestelde van een mens [onze recensie | podcast] (‘Tegelijkertijd laat de roman zien dat wat voor narcisme wordt aangezien, vooral een symptoom is van een diep verstoorde relatie tussen het individu en zijn sociale omgeving.’)
Van Marja Pruis een stuk over Rob van Essens De goede zoon. ‘De droefgeestige en sardonische bespiegelingen die Van Essen loslaat op de toekomstige mens en diens omgeving zetten het leven nú – en wat het betekent om mens te zijn – in een scherp, treurig en uiteindelijk meedogenloos licht,’ schrijft Pruis. ‘Het is een gecompliceerd, veellagig boek, De goede zoon, met een verteltoon die uit alle macht lichtheid blijft nastreven, grappigheid soms, en een diepere betekenis die voortdurend nét onder het oppervlak schuilgaat.’
De Groene Amsterdammer is elke woensdag al te koop bij het Nieuwscentrum. Athenaeum Boekhandel verzorgt de boekverkoop voor de website van De Groene.
