Recensie: Mannenhonden

De goede oude tijd heeft gebeld, hij wil zijn tijdschrift terug. Dat denk ik als ik The Heritage Post bekijk, een rijkelijk geïllustreerd blad met potloodtekeningen, oude zwart-witfoto’s en plaatjes van ronde brilmonturen, klassieke aanstekers, Leica-fototoestellen en militaire fietsen. Bebaarde mannen poseren in wollen knickerbockers, gilets en leren jacks. Maar vergis je niet, want in de versleten bruinlederen hoes op pagina 78 zit gewoon een iPad. Dit ouderwetse blad is voor de moderne man. Door kelli van der waals.

Het is een van de opvallende tegenstellingen in dit Magazin für Herrenkultur. Een andere is de juxtapositie van Engelse titels en koppen, en de Duitse tekst. Warm je taalknobbel dus even op als je laatste Duitse les op de middelbare school was. Of hou het bij de plaatjes, daar zijn er genoeg van.

Opvallend is ook de tegenstelling tussen stad en land. De Heritage Post-man is een stedeling, met de artisinale schoenmaker om de hoek, alsook zijn espressobar en winkels om zijn cardigans en geveterde laarzen te kopen. Maar uit de pagina’s spreekt ook een verlangen naar land, natuur, buitenlucht. Een omgeving waarin 's mans flanellen overhemd pas echt tot zijn recht komt, waar het kompas in zijn sjieke horloge ergens op slaat en zijn baard hem beschermt tegen de wind. Waar hij zijn grommende bolide kan rijden, kan toeren met zijn jaren dertig-fiets en zijn hond kan uitlaten.

En dan vooral dat laatste, want niet voor niets poseren de twee mannen op de cover met ieder een viervoeter. Neem ook Michael op pagina 24, door het blad uitgeroepen tot een van ‘The Rugged Guys’ van 2012. Hij is een bankier met een ‘onvervulde hondenwens’. Zijn grootvader fokte Duitse staanders, maar in zijn stadse leven is helaas geen plaats voor een hond. Mocht hij toch de kans nog krijgen, staat halverwege het blad een zevental hondenrassen beschreven. ‘Männerhunde’ heten ze, mannenhonden. Voor het geval iemand nog twijfelde over de doelgroep van The Heritage Post.

Hoewel ik me dat eigenlijk niet kan voorstellen. Als die pijpen, broekkettingen en zakmessen op de eerste pagina’s het niet al weggaven, dan toch wel het artikel over de met de hand gelaste mopeds, in een fabriek waar de vuurvonken je langs de werkschorten vliegen. Zelfs de espresso die op de achterste pagina’s wordt geschonken ziet er mannelijk uit, met glimmend metalen apparaten en mannenhanden die de gemalen koffie stevig aanduwen in de filter.

Wie nog steeds niet overtuigd is, bekijkt het recept voor ‘drunken chicken’. Op twee grote foto’s staart de ronde romp van een kippetje je aan. Haar velletje is glimmend bruin, want ze is net in de oven gegaard tussen de patatten. Tussen haar sappige dijen steekt een blik Guinness-bier. Brute mannelijkheid, ik zeg het je.

En toch, nostalgie en hipsterbaarden daargelaten, die met zorg gemaakte producten en trouwe mannenhonden, daar ben ook ik als meisje gevoelig voor.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.