29 januari verschijnt de bundel Verzamelde gedichten van Erik Menkveld. Bij ons een voorproefje van vijf gedichten.
In 2014 overleed Erik Menkveld, veel te jong. Bij Uitgeverij Van Oorschot publiceerde hij drie werken in de drie genres die hij zo goed beheerste: poëzie (Prime time), essays (Met de meeste hoogachting) en een roman (Het grote zwijgen).
Menkveld werkte aan een nieuwe dichtbundel. Verzamelde gedichten bevat behalve zijn drie gepubliceerde bundels, ook deze nieuwe bundel en de verspreide gedichten die eerder gepubliceerd werden in diverse tijdschriften.
Met de verschijning van Verzamelde gedichten wordt beantwoord aan de vraag van vele liefhebbers en bewonderaars van deze belangwekkende dichter, die het vaak klaarspeelt om in één en hetzelfde gedicht hilarisch, erudiet, gevoelig, streng intellectueel, laconiek, en altijd meeslepend, sprankelend enlevendig te zijn.
N.B. Op vrijdag 29 januari vindt bij Athenaeum Boekhandel op het Amsterdamse Spui om 17.00 uur de boekpresentatie van Verzamelde gedichten plaats, u kunt hierbij aanwezig zijn.
Graasgenot? Op dit gazon? Nog geen gierkar rijdt hier mijn humeur in reetketel
enkelt Italiano gelati en dat baby- babybuggy-zonnetje in-geskeeler... Graasgenot!
Einder schreeuwt het hier om! Avondscheten! Knalgeel huiswaarts kerende combines!
Kinderkoppen nog altijd nat als voor de wende, woonpakhuizen
even grauw en volgekalkt, met dure retro-etalages ook al (‘Sgt. Pepper’s’)
en ik daar toen als enige domweg gelukkig hoogstwaarschijnlijk
met mijn nieuwe herinneringen van Remco C. op zak en alle tijd
voor lantarenpalen vol trance party’s waar ik geen mens zou kennen.
Eerste liefde! Waterige zon op ijsvogelplasje! Al te fijntjes begin je meteen te zeiken in mij.
Vruchtbaar hoor, dit doornat afwachten, aandachtig kijken, piepklein vogeltje scoren soms...
Donderstraal mij liever eens flink in de kluiten, miezer, kluns eens in mijn blubber rond!
Voelen jullie het ook? Wat zou het zijn? Geluid?
Het schijnt niet aan zichzelf te twijfelen. Alsof er een kleine hardhandige persoonlijkheid in steekt.
Gewelddadig? Wreed?
Onmachtig eerder. Veronachtzaamd verbeten.
Maar is het wel iets?
Ergens de essentie van vindt het zelf misschien.
Waarom rukt het anders zo uitzinnig aan neuronenketens?
Aan alle Goji-ranken in de Himalaya hingen ze vannacht, aan alle winterharde Belgische violen ook, aan alle dubbelbloemige minipetunia’s Trixi Petticoat; aan elke bamboescheut of bonsaiboom, aan alle geurgeraniums Mückenschreck en alle overige terrastoppers en hanging basketfavorieten voor de cottagepatio.
Aan alle vrijwel resistente snackkomkommers in het Westland hingen ze ook, aan alle op de onderstam geënte tomatenrassen waarvan hier slechts trosvariant Sparta kan vermeld; aan de meloenpeer Pepino Gold met zijn suikerzoete perfectie, aan de hele ratatouillecollectie, ja zelfs aan alles op rotondes en in alle bakken, perken, parken, beemden en het boeket dat me thuis werd besteld – o
aan dit alles en aan alles wat er verder op aarde groeilustig en bloeikrachtig is hingen ze te wiegelen in de wind – ontelbare kaartjes met ‘Sterkte!’ ‘We leven met je mee!’ ‘Op den duur gaat alles wennen.’
Van aronskelken en chrysanten leek in geen velden een spoor te bekennen.
© Erven Erik Menkveld