Leesfragment: Neem de titel serieus

Vandaag verschijnt Rodaan Al Galidi's dichtbundel Neem de titel serieus. Lees hier alvast enkele gedichten uit de bundel!

Neem de titel serieus is een ode aan psychisch zieken en een troost voor losers. In deze dichtbundel laat Rodaan Al Galidi zien dat we allemáál psychisch ziek zijn, in een psychisch zieke wereld - en dat we allemaal doen alsof we het niet zijn. Ook dat 'doen alsof' is een psychische ziekte. Rodaan Al Galidi gaat daarmee in 'Neem de titel serieus' steeds verder, tot hij zelfs een adelaar als psychisch ziek bestempelt, en laat zien dat onze manier van denken reden genoeg tot een gedwongen opname is geworden.

Naast thema's als liefde en eenzaamheid, die Rodaan Al Galidi vaak terug laat komen in zijn gedichten, gaat deze bundel vooral over relaties. De relatie van de ene mens tot de andere, van de mens tot zijn ouder, tot zijn familie, tot de maatschappij, tot de wereld. Van de mens tot zichzelf, van het hoofd tot het hart, van de droom tot de nachtmerrie. En dat alles ook vooral andersom. 
'Neem de titel serieus' geeft een poëtische dimensie aan iets wat helemaal niet poëtisch is: het dagelijks leven. 

N.B. We brachten eerder fragmenten uit Al-Galidi's Hoe ik talent voor het leven kreeg en Duizend-en-een-nachtmerries.

Ze is niet veranderd

Ze huilt en veegt haar tranen weg.
Ze fluistert sorry, ik ben een beetje emotioneel,
ik heb je zo lang niet gezien.
Daarna lacht ze. Opeens. En zegt hoe dom
al dat gehuil.
Daarna zegt ze weet je nog? en huilt.
Terwijl ze door de soep roert, fluistert ze ik weet niet
waarom, ik bedoel,
ik hield van jou
jij hield van mij.
Waarom was alles onmogelijk?
Altijd was je op zoek naar een reden voor ruzie.
en dan ging je ervandoor. Je kwam terug als je niet meer kon en
gaf mij
het gevoel dat ik degene was die ging
en ik degene die naar jou terugkeerde.
Ze huilt
neemt een lepel soep,
praat over de man van wie ze nú houdt,
maar met wie het leven onmogelijk is.
Daarna heeft ze het weer over ons toen
en huilt.
Ze is niets veranderd.
Het oude verdriet gebruikt ze
om haar nieuwe verdriet te huilen.

 

Tegelijkertijd

Ze beëindigt haar relaties omdat ze te hard is voor haar vriend
en ze beëindigt haar relaties omdat haar vriend te hard is voor haar.
Ze verandert van werk omdat het niet goed voor haar is,
ze verandert van werk omdat ze niet geschikt is voor het werk.
Haar agressie bedekt haar zachtheid,
zoals haar zachtheid haar agressie bedekt.
Aan wie ze niet goed kent geeft ze spirituele adviezen,
bij wie ze goed kent beklaagt ze zich woedend over haarzelf.
Waarom weet ze niet.
Het laatste weekend van elke maand gaat ze naar een cursus huilen
en keert ze rustiger terug.
Maar na een paar dagen, en soms binnen een paar minuten,
valt ze weer in het gat van haar boosheid
en pakt ze haar hoofd vast met trillende handen.
Zelfs schreeuwen kan ze niet.
Zo zal het blijven. Het lukt haar niet
om tegelijkertijd oorlog en vrede
te zijn voor haarzelf.

 

Open De Deur

Open de deur voor de liefde.
Als ze neemt, noem het geven.
Als ze afbreekt, noem het ruimte.
Als ze verbiedt, noem het verlangen.
Als ze blijft, noem het eenzaamheid.
Als ze wegjaagt, noem het vrijheid.
Als ze doodt, noem het leven.
Als ze verdwijnt, noem het dood.

 

Ze zit tegenover mij

ze zit tegenover mij
met haar oude glimlach
en zegt ik hoop
dat je niet boos op me bent.
ik denk aan de cd’s die ze draaide, vol liefde
en haar lp’s vol verlangen
de slanke kaarsen naast haar bed
en ik zeg nee, ik ben niet boos.
ze vraagt mij om vannacht te blijven,
poetst haar tanden en valt in slaap.
ik kijk naar haar en denk
ze is nu zo dichtbij
maar wij zijn ver.

 

Copyright © 2018 Rodaan Al Galidi