Leesfragment: De Weinigen. Of de bankier in het buik van het beest

Zondag 10 februari vindt in samenwerking met Uitgeverij In de Knipscheer de presentatie van De Weinigen van Lucas Hirsch plaats bij Athenaeum Boekhandel Haarlem. 18 februari verschijnt De Weinigen bij Athenaeum Boekhandel. Wij publiceren voor!

In De Weinigen is Jonas Staal werkzaam als Intelligence Officer op de afdeling Corporate Security bij een grote Nederlandse bank die vanwege de bankencrisis en een overname in zwaar weer terechtkomt. Hij doet onderzoek naar Russische oligarchen, terrorisme financiering, fraude en andere security gerelateerde zaken en ontdekt een schimmige kant van de bancaire sector waar niets is wat het lijkt. Geheime documenten, politieke afspraken, fake news en misleidende motieven en strategieën zijn de orde van de dag waarop hij zich gaandeweg begint af te vragen wie hij kan vertrouwen op de werkvloer. Wanneer Jonas tijdens een onderzoek geconfronteerd wordt met een corpsvriend uit het verleden maakt hij een cruciale fout en zet hij alles op het spel. Aan het thuisfront lopen de zaken ook niet op rolletjes en dreigt zijn huwelijk uit elkaar te vallen. Een escapade tijdens een bedrijfsuitje heeft verstrekkende gevolgen. Confrontaties blijven dan ook niet uit.

N.B. Eerder publiceerden we voor uit Dolhuis en Ontsla me van alles wat ik liefheb.

Vrijdag 26 oktober

Volgens de voorspellingen zou het de laatste mooie dag van het jaar zijn en het weer gedroeg zich waardig. Pieter en ik zaten in de herfstzon op een bankje voor het kantoor. De berken op het plein kleurden geel en rood. De eerste bladeren lagen al op de grond. Her en der stonden groepjes mensen koffie te drinken en te roken. Het was een komen en gaan van koeriers, bestelbusjes en taxi’s. Over het fietspad dat het plein in tweeën spleet, fietsten moeders met bakfietsen en kinderen. Er schoot een toeterende scooterrijder voorbij. Het was lunchtijd: de kantoorkolossen aan de Zuidas liepen leeg. Een stoet van mantelpakjes, pakken en dassen vond zijn weg naar de restaurants en bars aan het plein. Het zoemde van de bedrijvigheid.
‘Er wordt kou verwacht,’ zei Pieter. De zon weerkaatste in de glazen pui van het trustkantoor waarop we uitzicht hadden. Hij kneep met zijn ogen. We waren die morgen door het management officieel op de hoogte gebracht van de verkoop van de bank. Ondanks de aanhoudende geruchtenstroom van de laatste maanden was het nieuws ingeslagen als een bom. De hele bank was in rep en roer. De Duitsers kwamen.
‘Kijk...’ hij hield beschermend een hand voor zijn ogen en draaide zich naar me toe, ‘het is aan jou om te bepalen of je bij de bank blijft of in januari meegaat met het deel dat aan de oosterburen is verkocht.’ Hij nam een slok van zijn koffie.
Er passeerde een groepje mannen. De voorste drie waren in een geanimeerd gesprek verwikkeld. De man die volgde keek in het voorbijgaan opzij en knikte. Hij grijnsde.
‘Ik kan je wel de voor- en nadelen van beide opties geven. Maar jíj maakt de uiteindelijke keuze,’ zei Pieter. Hij zweeg.
‘Jonas?’
‘Huh? Wat?’ zei ik en ik keek naar het vragende gezicht van Pieter.
‘Gaat het wel? Je kijkt alsof je een vlieg hebt ingeslikt.’
‘Sorry.’ Ik herpakte me. ‘Ik was afgeleid. Ik dacht iemand te herkennen die ik in geen jaren heb gezien. Een oude vriend, van mijn dispuut. Lang verhaal. I’m all ears. Wat wilde je zeggen?’
‘Nou, de werkzaamheden van je huidige functie komen bij ons deels te vervallen of krijgen een andere invulling,’ vervolgde Pieter. ‘Je moet het maar lusten.’
Hij had gelijk. De Duitsers hadden de interessantste delen van de bank gekocht: de internationale tak die verantwoordelijk was voor het zakenbankieren en de tevens internationaal opererende tak Private Banking. Het waren de afdelingen waarmee ik het meest van doen had en die me vrijwel dagelijks van werk voorzagen. Daar lagen de kansen om te groeien. Blijven betekende onzekerheid over de werkzaamheden en mijn functie, en daar had ik geen zin in.
‘Wanneer je besluit om over te stappen, is er de mogelijkheid senior te worden. Onder Barend en mij is dit geen optie. We hebben er te veel op de afdeling rondlopen en die blijven allemaal zitten.’ Hij wees met het bekertje in zijn hand naar het kantoorgebouw achter zich. ‘Ik heb de org charts van de nieuwe afdeling gezien en geloof me, die zien er veel interessanter uit dan die van mij. Op een van de charts werd aangegeven hoe de nieuwe afdeling zou gaan werken. Er zijn vier vacante plekken. Een ervan is Senior Intelligence Officer, echt iets voor jou.’ Ik zou, mits ik het goed speelde, binnen een half jaar senior kunnen zijn. ‘Mocht je overwegen om de overstap te maken,’ vervolgde Pieter, ‘dan moet je je goed realiseren dat Inge de afdeling gaat runnen en Martin je directe manager wordt. Ik vraag me af of je ze aankunt.’
Inge was niet het probleem. Die gedroeg zich als een kerel en achtte zich one of the boys. Ik hield me op gepaste afstand en tot nu toe was ze zakelijk geweest, en oogde vriendelijk. Martin daarentegen was geen fan van mij. Hij had me in het bijzijn van zijn mede-Investigationsteamleden, bij wijze van grap, een vervelende corpsbal genoemd – daar had hij het niet zo op, op corpsballen. Het bleef bij jennen. Nooit was het op een confrontatie uitgelopen. Voor de rest werd ik genegeerd. De karakters van de twee hadden in het korte tijdsbestek dat ik voor Security werkte, veel stof doen opwaaien. De afdeling had hun de bijnamen ‘De Pitbull’ en ‘Het IJskonijn’ gegeven. Pieter noemde men ‘De Lobbes’.
‘Het komt wel goed met die twee, denk ik,’ zei ik weifelend.
‘Ken je de fabel van de kikker en de schorpioen?’ grapte Pieter.
‘Zekers. Maar misschien ontstaat er wel iets moois tussen ons...’
‘Ik heb je gewaarschuwd, Staal! Dus ik kan je officieel op het lijstje van Inge zetten?’ Hij keek me vragend aan.
Ik knikte.
‘Gefeliciteerd! Je hebt de juiste beslissing genomen, denk ik. Ik kom bij je terug met de details.’ Hij gaf me een hand en stond op om weer naar boven te gaan. Heel even overwoog ik om hem een aantal vragen te stellen over het rapport dat Martin had gemaild. Het behelsde de ware toedracht achter de splitsing en de verkoop. Ik had het met veel interesse gelezen. Het had me ook verontrust. Niets van de inhoud van het rapport kwam overeen met wat de media te melden hadden. Het management repte vanochtend tijdens de officiële bekendmaking met geen woord over de zaken die ik had gelezen. Ik besloot te zwijgen.
‘Ik kom zo naar boven,’ zei ik. Ik grabbelde in de binnenzak van mijn jasje en zette mijn zonnebril op.
‘Prima, ik zie je zo. Ik heb wat te bespreken met je, twee nieuwe onderzoeken, rentepercentagemanipulatie, dividendbelastingfraude, the works. Een vertrouwenskwestie.’ Pieter kneep het plastic bekertje tot prop, wierp het in de prullenbak naast het bankje en wandelde naar de ingang van het kantoor.
Senior Intelligence Officer, dacht ik tevreden, bekt wel lekker, en ik schoof onderuit. De zon voelde als een warme hand op mijn gezicht.

Copyright © 2019 Lucas Hirsch