Leesfragment: The Daily Dad

Een van onze cadeautips voor de feestdagen: Ryan Holidays The Daily Dad. 366 meditaties over ouderschap, liefde en de kunst van het opvoeden, vertaald door Elisabeth van Borselen en Tjitske Kummer. Lees een fragment op onze site en bestel dat boek!

‘Het leven is kort. Vergeet niet de belangrijkste dingen in ons leven; leven voor andere mensen en hen goed behandelen.’ – Marcus Aurelius

Vader of moeder worden is meer dan alleen een biologisch proces - het vergt een leven lang opoffering, dienstbaarheid en vooral liefde. Het vergt moed en toewijding om elke dag je bed uit te komen en je kinderen op de eerste plaats te zetten. Je zult momenten meemaken waarin je je kind troost na een nachtmerrie, maar ook dat je je geduld verliest tijdens een driftbui. Gelukkig sta je er niet alleen voor. In The Daily Dad helpt Ryan Holiday je met 366 tijdloze meditaties over ouderschap in een paar alinea’s per dag – behapbaar voor elke ouder zelfs met chronisch slaaptekort.

Puttend uit zijn eigen ervaring als vader van twee kinderen en lessen uit het leven van legendes als Theodore Roosevelt, Bruce Springsteen, Queen Elizabeth II, Marcus Aurelius en Toni Morrison, biedt hij wijsheid en begeleiding om het rolmodel te zijn dat je kind nodig heeft. Of je nu je eerste verwacht of al grootouder bent, The Daily Dad biedt bemoediging, perspectief en praktisch advies voor elke fase van het leven van je kind.

Inleiding

Een hoop mensen hebben kinderen. Toch zijn er maar weinig mensen ouders.
Misschien lijkt het alsof een kind hebben een moeder of vader van je maakt, maar we weten allemaal dat dat niet zo is. Er zijn een heleboel mensen die hun kinderen naar school brengen, kleren voor hen kopen, zorgen dat ze te eten krijgen, een warm bed geven om in te slapen… maar ze zijn niet echt ouders. Ze gedragen zich meer als voogden en vinken lijstjes af om de dag door te komen… en de eerste achttien jaar.
Dat is geen opvoeden. Dat is het minimum.
Het is verdrietig dat sommigen er niet eens in slagen om dat voor elkaar te krijgen. Ze denken dat hun verplichting eindigt bij de verwekking of de geboorte van het kind, of de dag waarop de scheidingspapieren zijn ondertekend.
Voortplanten is biologisch. Opvoeden is psychologisch. Het is een beslissing. Een bewuste keuze. Een commitment, een toezegging om wie je bent en waar je prioriteiten liggen echt te veranderen opdat je kinderen daarvan profiteren en er beter van worden. De belofte om je op te offeren, te dienen en het echte werk te doen door moeilijke beslissingen te nemen, om van je kinderen te houden en niet slechts te onderhouden.
Het ouderschap is de keuze om je kinderen het middelpunt van je leven te laten zijn, of op z’n minst centraal te laten staan in je leven. Je accepteert het feit dat als je deze mensjes op de wereld zet, alles verandert als het gaat om wie je bent, wat je belangrijk vindt en wat je taken zijn.
Iemand die kinderen heeft doet genoeg om aan de goede kant van de kinderbescherming te blijven… of om te voorkomen dat de buren hun wenkbrauwen optrekken. Een ouder houdt zich aan een aantal tijdloze principes die misschien cliché lijken, maar die in de praktijk zeldzaam genoeg zijn zodat ze worden opgemerkt als iemand daadwerkelijk deze principes naleeft. Je kent ze wel: zet je gezin op de eerste plaats, hou onvoorwaardelijk van je kinderen, neem niets als vanzelfsprekend aan, wees dankbaar in het leven.
Laten we duidelijk zijn: dit is een keuze van nu. Ik overdrijf niet als ik zeg dat slechts een paar generaties geleden het enige wat van ouders verwacht werd was dat je je kinderen in leven hield. Een kind werd gezien als een investering in de toekomst, iets wat begon als een last, maar uiteindelijk een extra paar handen opleverde om te helpen op het land van de familieboerderij, of iemand die aan de lopende band kon werken in de plaatselijke fabriek en geld verdiende zodat het gezin de eindjes aan elkaar kon knopen.
Zelfs aan het begin van de twintigste eeuw waren er nog steeds talloze uitdagingen die moesten worden overwonnen, zoals kindersterfte en handicaps. Als al je kinderen het overleefden, dan was dat echt een wonder. Dat je emotioneel voor hen moest zorgen? Onvoorwaardelijk van hen moest houden? Wie had daar in vredesnaam tijd voor? Of wist hoe dat moest?
Er is een verhaal over Winston Churchill, die allesbehalve een perfecte vader was. Hij werd opgevoed door twee egocentrische en afwezige aristocratische ouders, die zelf een product waren van het victoriaanse Engeland. Toen hij op een avond met zijn zoon Randolph sprak, laat op de avond tijdens een schoolvakantie, werd Churchill overvallen door een gedachte. ‘Weet je, mijn lieve kind,’ zei hij op geamuseerde, melancholische toon, ‘ik denk dat ik meer tegen jou heb gesproken tijdens deze vakantie dan mijn vader in zijn hele leven tegen mij.’ Niet alleen overdreef hij hierbij niet, het was ook heel normaal in die tijd en nog jaren daarna. Misschien dat het je bekend voorkomt uit je eigen jeugd.
Hoe triest! Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor de ouders.
Generaties lang werd ouders, in het bijzonder vaders, het meest waardevolle en prachtigste in de wereld ontzegd: betrokken te zijn bij het leven van hun kinderen. Niet alleen in het algemeen van hen houden, maar actief, dagelijks. De keerzijde van een patriarchale cultuur, die vrouwen belastte met het huishouden en de kinderen, zijn de lage verwachtingen van mannen wat betreft hun taken thuis en bij het opvoeden van hun kinderen. Dat er van je wordt gehouden en dat jij van anderen houdt? Elkaar begrijpen? Niemand leerde dat aan mannen. Niemand eiste dat van vaders.
Bedenk eens hoe anders de geschiedenis er misschien had uitgezien als meer ouders echte ouders waren. Als [vul hier schurk in] beter was opgevoed. Als [vul hier inhalige zakenman in] het gevoel had gehad dat hij genoeg was. Als [vul hier zielig slachtoffer in] was beschermd. Als [vul hier anoniem iemand in] in staat was gesteld om diens volledige potentie te bereiken. Als iemand aan [vul hier machtig persoon in] had verteld dat die trots op diegene was.
Terwijl we dat pijnlijke verleden niet kunnen veranderen, kunnen we naar een betere toekomst streven.
Dat is de filosofie achter dit boek.
Ondanks de tekortkomingen van de generaties voor ons, is opvoeden een van die prachtige ervaringen die ons in een ononderbroken keten verbindt aan mensen van duizenden jaren geleden. Een van de mooiste passages in het werk van de Romeinse dichter Lucretius vat precies de vreugde van een vader die vooroverbuigt als zijn kinderen hard op hem af rennen zodat ze als eerste in zijn armen kunnen springen. Een van de oudste bewijzen van de aanwezigheid van mensen in Noord-Amerika zijn de voetafdrukken van een ouder, waarschijnlijk een moeder, die door wat nu het White Sands National Park is loopt en een jong kind draagt en hem wat verderop op de grond zet.
Dit wat we doen, ons gestoord, chaotisch, dagelijks bestaan – dat gevuld is met vreugde en verdriet, liefde en hard werken – is tijdloos. De wereld was vroeger onmetelijk anders dan de onze – die voetafdrukken in New Mexico zijn vermengd met die van enorme luiaards, oerkamelen en een uitgestorven mammoet – toch is het een ervaring die je zelf talloze keren hebt gehad; in het park, als je terugloopt naar de auto na uiteten te zijn geweest, op het strand tijdens een vakantie.
Ouders hebben zich altijd zorgen gemaakt over hun kinderen. Ouders hebben altijd spelletjes gespeeld met hun kinderen. Ouders hebben altijd plannen gemaakt voor hun kinderen. Ouders hebben altijd geprobeerd om een voorbeeld te zijn voor hun kinderen. Ouders hebben altijd geprobeerd om hun kinderen te steunen en aan te moedigen. Ouders hebben altijd vraagtekens gezet, getwijfeld en zich afgevraagd of ze wel genoeg deden, of ze genoeg verdienden om hun gezin te onderhouden, of de school goed genoeg was, of de sport veilig genoeg was, of de toekomst van hun kind wel voldoende was veiliggesteld. Hetzelfde wat jij nu doet, deden zij, en hetzelfde zullen de mensen vijftig generaties in de toekomst doen.
We maken deel uit van iets wat tijdloos en eeuwigdurend is, iets heel kleins en heel groots tegelijkertijd. Dat zou ons nederig moeten maken en inspireren. Het zou ons een doel… en perspectief moeten geven.
En praktisch advies. Opvoeden is een onderwerp dat in elke filosofie en elke religieuze traditie is besproken. We kunnen lessen vinden van Plato over hoe we ons geduld kunnen bewaren bij onze kinderen. Lessen van Marcus Aurelius over hoe we een vredig thuis voor onze kinderen creëren. Lessen van Seneca over hoe we voorkomen dat we onze kinderen verwennen. Lessen van koningin Elizabeth ii over hoe we onze kinderen kunnen steunen. Lessen van Florence Nightingale over hoe we onze kinderen kunnen inspireren. Lessen van Sandra Day O’Connor over hoe we nieuwsgierigheid in onze kinderen stimuleren. Lessen van Jerry Seinfeld over hoe we de tijd met onze kinderen moeten koesteren. Lessen van Toni Morrison over hoe we onze carrière en onze kinderen in balans houden. Lessen uit het leven van Muhammad Ali over hoe te geloven in onze kinderen. Lessen van moeders die de holocaust overleefden, vaders die de burgerrechtenbeweging leidden, zonen die oorlogshelden werden, en dochters die Nobelprijzen wonnen… de stoïcijnen en boeddhisten, de moderne filosofen en die uit de oudheid. We kunnen van hen allemaal leren.
Net als mijn vorige boek De dagelijkse stoïcijn bestaat dit boek uit adviezen; één advies per keer, één keer per dag. Ik raad je aan om te beginnen op de pagina met de datum waarop je dit boek nu in handen houdt. (Wacht niet tot 1 januari! Begin vandaag!) Waar je ook begint in het boek, de kracht ervan zit ’m in dat je het boek dagelijks oppakt en er consequent in leest. Want ook al blijven de pagina’s hetzelfde, je kinderen veranderen, de wereld verandert en ook jij verandert.
Mijn boek De dagelijkse stoïcijn bestaat nu meer dan vijf jaar. Met meer dan een miljoen exemplaren in druk in veertig talen, zijn er mensen die het boek elke dag, jarenlang, hebben gelezen. Zelfs al is het boek hetzelfde als toen ik het inleverde bij de uitgever in de herfst van 2015, het blijft mensen van over de hele wereld aanspreken en het is een nuttig middel voor hen. Er bestaat een stoïcijnse waarneming over hoe we nooit twee keer in dezelfde rivier stappen, omdat zowel wij als de rivier constant veranderen.
Deze metafoor geldt ook voor opvoeden, en The Daily Dad is rondom datzelfde idee opgezet. Het is niet speciaal een boek voor aanstaande ouders of ouders met volwassen kinderen. Het is een boek voor iedereen in elke fase van hun leven. De tekst op een bepaalde dag zal een alleenstaande ouder van een jonge tweeling anders raken dan een ouder van wie de kinderen al zijn uitgevlogen, net als de tekst op een bepaalde dag diezelfde ouder anders zal raken als die het boek het jaar erop oppakt. Laten we even wat langer kijken naar dat idee van ‘het boek weer oppakken’, want het is een belangrijk thema in de filosofie achter dit boek, net als goed opvoeden en daarbij echt aanwezig zijn.

[…]

Copyright © Ryan Holiday