Recensie: Monkie stuk en stukgelezen: hoe een verhaal in beelden grenzeloos aanspreekt

91! Monkie is vroeger door mij stukgelezen, en het is nu even zoeken wat daarbij doorslaggevend is. Het vierde boek van Dieter Schubert - het enige waarop Ingrid niet op de voorkant staat - uit 1986 kreeg een Gouden Penseel, en nu vind ik de tekeningen best wel tuttig, maar daar had ik als kind geen last van. Maar twee geniale grepen, dat niet het kindje maar zijn eenzame knuffel centraal staat, en dat je de tekst zelf moet verzinnen, werken nog steeds.

N.B. Lees ook Daan Stoffelsen over Naar de wolven, dat Anna Woltz schreef en de Schuberts illustreerden. Op Athenaeum.nl willen we met boekentips, recensies en fragmenten de hele Grote Vriendelijke Honderd recht doen. Alle items staan hier.

Het begint natuurlijk met deze plaat, het moment dat de apenknuffel kwijtraakt — en niet meer gevonden wordt.

Daarna wordt het spannend, het kindje verdwijnt uit beeld, maar een familie ratten sleept de knuffel naar binnen. Stom vond ik dat, en al werd het aapje nog toegetakeld door een egel en een ekster, de poppendokter vond ik net zo eng - misschien door de losse lichaamsdelen die in zijn werkruimte rondslingeren. Monkie is een waar avontuur, een odyssee op knuffelformaat, iets wat kinderen dag in dag uit verzinnen met hun eigen knuffels.

Nu zie ik dat die platen heel veel detail hebben, het zijn heel rijke beelden — ook in hun boeken met tekst, zoals Platvoetje, Woeste Willem en de boeken rond Beer en Egel, blinken de Schuberts daarin uit. Veel mensen kopen Monkie voor mensen die geen Nederlands spreken, hier of in het buitenland. Dat onderstreept maar dat deze beelden een verhaal vertellen dat zonder woorden kan, en dat aan blijft spreken tot het boek zo liefdevol stuk is als Monkie zelf.

Annick van Kessel was de kinderboekenverkoper bij Boekhandel Van Rossum. Voor haar afscheid — ze werkt nu voor De Schoolschrijver — schreef ze nog over een aantal van haar favorieten in de Grote Vriendelijke Honderd.