Recensie: Extra extra, tijdschrift als een oester

Alweer een nieuw tijdschrift in de schappen. Extra Extra, pas geleden gelanceerd door de Rotterdamse grafisch ontwerpster Samira Ben Laloua, is naar eigen zeggen 'a delightful magazine for erotic encounters, drawn against a vibrant urban decor'. Dat deed me onmiddellijk denken aan mijn eerste ervaring met het eten van oesters, in een ultrahip overvol Amsterdams restaurant. Dat was vies. Een slok zeewater met een weeïge homp snot. Gelukkig hoef je Extra Extra, dat even gedistingeerd erotisch wil zijn als een oester, niet te eten, maar slechts te lezen en te bekijken. En dat is wel smaakvol. Door karianne bueno.

Extra Extra valt onmiddellijk op door haar bijzondere cover: een foto voor de Versace-campagne 1979 van de nimmer geëvenaarde Richard Avedon, met twee half ontblootte, nogal bekoorlijke mannen die zich overgeven aan supermodel Gia Marie Carangi (wier voortijdige dood aan aids de ondertitel van Extra Extra, nouveau magazine erotique, toch een beetje bitter laat smaken.) Dat dit niet de oorspronkelijke foto van Avedon is blijkt aan de vouwen in het beeld - dit is een foto van poster, gemaakt door de Rotterdams-Berlijnse fotografe Antje Peters. De oorspronkelijke impact blijft, en wordt aangevuld met de durf om zo'n staaltje re-photography als cover te gebruiken. Vol verwachting sla ik het boekje, dat iets groter is dan een A5, open.

Vraaggesprekken met de groten

Extra Extra is geen ordinair erotisch blaadje is zoals je die bij de benzinepomp koopt. Het is rijk aan beeld en tekst, mooi vormgegeven (door diezelfde Samira Ben Laloua, die met partner Didier Pascal een bekend ontwerpbureau heeft), en vooral: smaakvol. Er is veel aandacht voor hedendaagse beeldende kunst, en de interviews zijn niet met de minsten: modeontwerpster Veronique Branquinho bijvoorbeeld, wier fladderende, uiterst draagbare ontwerpen inderdaad sensueel genoemd mogen worden. En dat geldt ook voor de stills uit de film The Invader van de eveneens geïnterviewde Vlaamse cineast Nicolas Provost.

Maar in de – verder prima – vraaggesprekken lijkt alleen danseres Louise Lecavalier uit de voeten te kunnen met vragen over erotiek en sensualiteit. Bij anderen blijft die thematiek onderbelicht. Branquinho heeft het over de erotiek van het verborgene en over de sensualiteit van het oor; Provost komt het dichtstbij als hij het over Serge Gainsbourg heeft. Even denk ik: heeft Extra Extra haar gasten wel goed gekozen?

Licht-erotisch proza

Maar gelukkig voor de geilaards onder ons zijn de korte verhalen, van onder anderen Oscar van den Boogaard, wél licht-erotisch. Ik zeg licht, want nergens wordt Extra Extra vulgair of plat. Erg vermakelijk vooral is het verhaal van Javier Villa de Villafañe, dat van de gedetailleerde omschrijving van een stuk barbecuevlees overgaat in het beminnen van een vrouw:

'While your outside is roasted by my endless combustion, your interior starts to heat up like a rising fever. All your liquids inside rise in temperature. You feel your guts boiling and some of your overheated fluids begin to leak through your flesh...'

Subtiel beeld en egocentrische geilheid

Ook fraai: de fotoserie van Antje Peters, die ook de cover maakte. Peters' stillevens lijken de absolute verbeelding van de 'stadse sensualiteit' die Extra Extra voor ogen heeft: een glanzend, huidkleurig stuk zeep op een iets donkerder make-upflesje, vocht druipt nog wat over de voorwerpen heen. Strak tegen elkaar gebonden sportschoenen, alsof ook die kunnen vrijen (is dit geen prachtige reactie op Vijftig tinten grijs?), stukgeslagen aardbeien die als een koninklijke, diep doorbloedde schaamstreek rusten op een zijdeblank bed.

Schril tegenover de subtiliteit, die ik zeer waardeer, staat de egocentrische geiligheid van Erik van Lieshout. Ongegeneerd plaatst deze doorgaans interessante kunstenaar zijn eigen nerdy hoofd op een gladgeschoren vrouwenlichaam, of tekent zichzelf als vrouw — zonder slipje, benen wijd open. Ook de rukkende jongemannen van Aneta Bartos zijn niet aan mij besteed. De zachte onscherpte is hier de enige verbloeming van de vuile, liefdeloze seksualiteit.

Maar laten we wel wezen: ik ben een behoorlijk preuts type, dat eigenlijk, heel eerlijk gezegd, erotiek en sensualiteit vooral binnen de vier muren van haar slaapkamer bedrijft. Voor mij is de subtiliteit en de humor die Extra Extra tentoonspreidt daarom sexy genoeg. Maar de kunstminnende, stadse intellectueel die het graag iets meer kinky heeft, zal door dit eerste nummer van Extra Extra wellicht een beetje teleurgesteld zijn. Die zal nog even moeten wachten op een volgend nieuw magazine in deze niche. Of, wie weet, op nummer twee.

Karianne Bueno is fotografe en medewerker van het Athenaeum Nieuwscentrum.