Recensie: Op een nieuwe manier naar ons leven kijken

Kinfolk is een lust voor het oog, werkelijk alles in dit blad ziet er mooi uit. En zelfs de vlekken op een schort zijn reden voor een fraaie fotoshoot. In de simpele, op snapshots lijkende foto's in het blad is niets lelijk maar ook niets perfect. Alles ademt een bewuste, natuurlijke insteek. Kinfolk doet je wensen dat je eigen leven er ook zo uitziet. Dat het, welk seizoen ook, altijd een zomerse zondag is. Dat je voor alles en iedereen de tijd hebt. Dat alles klopt. Tegelijkertijd maakt het tijdschrift soms ook wat kriebelig: wie heeft er nu altijd tijd om zelf brood te bakken? Door reny van der kamp.

N.B. Deze bespreking gaat over Kinfolk #5, die niet meer leverbaar is. Nieuwe nummers wel.

Gebroken koekjes

En wie gebruikt daarbij alleen materialen - bakblikken, theedoeken, lepels - die er prachtig uitzien? Maar daar gaat het de makers van Kinfolk niet om, getuige het manifest achter in het tijdschrift:

'We recognize that there is something about a table shared by friends, that anchors our relationships and energizes us. We have come together to create Kinfolk as our collaborative way of advocating the natural approach to entertaining that we love. Kinfolk is the marriage of our appreciation for art and design and our love for spending time with family and friends.'

Het lijkt in de lucht te hangen. Een groeiend aantal bladen heeft op het moment deze insteek: je interieur hoeft niet zo perfect als in de glossies, eten hoeft er niet uit te zien als in een sterrenrestaurant, mode kan ook vintage zijn en een boswandeling in de buurt is ook mooi. Laat maar zien dat je worstelt met ruimte, dat de koekjes kunnen breken, dat je een gat in je trui hebt gerepareerd.

Blijkbaar groeit de behoefte om tijd aan elkaar te besteden in plaats van maar door te rennen. Om te proeven wat we eten en te weten hoe het op ons bord terechtkomt. We eten liever wat minder van iets lekkers dan veel van iets smakeloos. En we realiseren ons dat we niet door kunnen gaan met het uitputten van de aarde. Dat we haar opbrengsten eerlijker moeten verdelen, en dat we meer tijd aan onze omgeving moeten besteden.

Early adapters

Net als het onlangs op deze site besproken A Smart Guide to Utopia, past de filosofie van Kinfolk in dit veranderende wereldbeeld. En het blad doet dat op een zo vanzelfsprekende manier dat je het nauwelijks merkt. Er is een website, een heuze (groeiende) community. Op de site vind je muziek, filmpjes, recepten en reportages van pop-up dinners. Ook de foto's bij deze digitale reportages zien er natuurlijk geweldig uit: de kinfolks eten in een oude schuur of lege fabriekshal. De borden staan op placemats van inpakpapier. Er zijn waxinelichtjes in jampotjes, veldbloemen in een zinken emmer en menu's met de hand verpakt in zelfgeknipte touwtjes. Alle mensen zien er vrolijk, eigentijds en een beetje rommelig uit. De mannen vaak met forse brillen en Chinobroek. De vrouwen met mosterdkleurige vestjes, hip opgestoken haar en lieve bloesjes. Alles is simpel, zelfgemaakt en biologisch.

Op het eerste gezicht hebben de Kinfolk-reportages iets elitairs: als wij het maar fijn hebben, lijken de foto's uit te stralen. De makers van het tijdschrift behoren tot de groep die in de marketing ook wel met de term early adapters aangeduid wordt. Zij zijn de voorhoede en doen nu al wat uiteindelijk, soms pas jaren later, velen zullen doen. In die zin is Kinfolk wezenlijk elitair maar tegelijkertijd staat solidariteit centraal. Er wordt uitgenodigd en gedeeld, en er wordt bewust geleefd.

Het blad staat vol met verhalen over en foto's van kleine onderwerpen zoals verhuizen, kruiden drogen, een dagje in bed blijven, maar ook kaas en de waarde van familietradities. We kennen allemaal zulke verhalen, maar zijn meestal niet in staat ze zo mooi in beeld te brengen. De kracht van Kinfolk is dan ook dat het ons op een nieuwe manier naar ons eigen leven laat kijken: onze eigen bakblikken, theedoeken en lepels mogen er ook best wezen.

Alleen en met z'n allen

Het blad bestaat uit drie delen: 'One', 'Two' en 'A Few'. In 'One' gaat het over de dingen die je in je eentje doet, in 'Two' staat entertaining for two centraal en in 'A Few', ja hoor, komen de dingen die je met groep doet aan bod.

In 'One' vinden we onder andere 'leaving', een foto-essay van Kathrin Koschitzki. Een fotoserie waarin boom- en bloemblaadjes die Koschitzki in haar eigen buurt vond de hoofdrol vertolken. Ze maakt er confetti van, muzieknoten en verfkwasten. Kijk anders naar de gewone dingen om je heen, is haar aanstekelijk boodschap. Ook ik begon uitgebloeide bloemen te plukken in mijn buurt omdat ik zag dat ze zo'n mooi silhouet hadden.

In 'Two' het verhaal bij de omslagfoto. 'Tactile cooking' is treffend in zijn eenvoud. Snijden, roeren, kneden, zeven, als we deze handelingen niet met aandacht uitvoeren wordt het niks met het eten. Deze handelingen goed doen, maakt dat we niet alleen bewust met ons voedsel bezig zijn maar ook met degenen die het gaan eten. Dat is eens wat anders dan de tien minuten die in een gemiddeld huishouden besteed wordt aan het bereiden van de avondmaaltijd.

Het mooiste stuk uit 'A Few' vond ik 'Homage to cheese', een artikel van Kirsten Jackson over de grote culturele betekenis van kaas. Dat maakt nieuwsgierig. Zeker nadat ik onlangs een Spui25-avond meemaakte waarin professor Louise Fresco en fooddesigner Katja Gruijters de cyclus van melk tot hangop inzichtelijk maakten. Ook in dit stuk gaat het over die cyclus. Alle aspecten van kaas komen aan bod: de melk van de koe, het fermenteren, en het ambacht kaasmaken. Deze kunst wordt al eeuwenlang beoefend, met grote lokale verschillen en tradities.

Kaas is niet alleen een eenvoudig, voedzaam levensmiddel, het is ook een bewaarmethode en gemeenschappelijke bezigheid. Kaas is een delicatesse, gemaakt van iets dat lijkt op ons aller oermelk: moedermelk. Toch iets om over na te denken als je naar de kaaswinkel gaat. Naar de kaaswinkel want wat in de supermarkt in de schappen ligt heeft weinig met kaas te maken, zoveel is inmiddels wel duidelijk. De lange traditie heeft een grote toekomst voor de boeg, zo betoogt Jackson. Om van de melkoverschotten af te komen, om de sterk fluctuerende melkprijzen het hoofd te bieden, om gemeenschapszin te bevorderen en om de lokale economie te stimuleren.

Zo zijn uiteindelijk alle verhalen en beelden terug te voeren op een duurzame levensstijl. Zonder te dicteren of streng te zijn. Kinfolks inspirator Leonardo Da Vinci schreef ooit:

'De gemiddelde mens kijkt zonder te zien, luistert zonder te horen, raakt aan zonder te voelen, eet zonder te proeven, verplaatst zich zonder bewuste beweging, haalt adem zonder te ruiken en praat zonder na te denken.'

Kinfolk neemt de uitdaging aan en probeert om tenminste een aantal van de zintuigen aangenaam te prikkelen. Dit hoeft niet ingewikkeld te zijn: zorg dat je wat basisingrediënten als meel, honing, rijst, kaas, koffie, wat kruiden en een kookboek tot je beschikking hebt, en je kunt op elk moment iets simpels bereiden voor de mensen om je heen, natuurlijk gekleed in een schort waar je op mag knoeien.

Reny van der Kamp is medewerkster van Athenaeum Nieuwscentrum, docent beeldcommunicatie en textielontwerper.