4 vragen aan... Niña Weijers, auteur van Zelf doen

N.B. Op Athenaeum.nl publiceerden we voor uit Zelf doen. En uit Kamers, antikamers. Daan Stoffelsen besprak die roman ook. We publiceerden een fragment uit De consequenties én Maarten Asschers laudatio. We vroegen vertaalster Hester Velmans haar Engelse vertaling The Consequences toe te lichten, en we vroegen Weijers naar haar tien favoriete boeken. Ten slotte schreef ze over Athenaeum Boekhandel bij gelegenheid van ons vijftigjarig jubileum.

Met welke schrijver zou je op date willen? (En waarom.)

Arnon Grunberg, die vind ik leuk. Naar een late film en dan nog later eten, ik vind nachtrestaurants heel feestelijk. In Amsterdam kun je tot 1 uur ’s nachts terecht bij het Chinese restaurant Taste of Culture, in de Korte Leidsedwarsstraat. In New York heb je L’Express op de hoek van Park Avenue en 20th Street, dat is simpelweg 24 uur per dag geopend. Als de date is afgelopen, blijken we in hetzelfde huis te wonen en samen een kind te hebben.

Welk boek heeft je hardop doen lachen?

Als tiener ben ik eens, letterlijk, uit bed gerold van het lachen om John Irvings A Prayer for Owen Meany. Het ging om een scène waarin een kerststuk wordt opgevoerd. Alles loopt gruwelijk mis: een dikke jongen maakt een vrije val als kerstengel, een heel peloton aan kinderen valt flauw door de bloedhete lichtstraal die fel op het kindje Jezus schijnt, het kindje Jezus zelf is geen baby maar Owen Meany, die weliswaar klein van stuk is, maar niets lieflijks heeft. Ik weet niet of ik er nu nog steeds zo om zou kunnen lachen, maar het was een onvergetelijke ervaring.

Welk boek dring je op aan je vrienden?

Geen enkel. Mijn vrienden zijn veel te kritisch. Met vier vrienden heb ik een boekenclub die tot op heden nooit is gematerialiseerd, al appen we ons bij vlagen suf. Het gaat altijd over de vraag welk boek we zullen gaan lezen. Er is altijd wel één iemand die het pertinent oneens is met welke keuze dan ook. We komen nooit tot iets. Bovendien vormen twee van hen vaak een blok tegen mij. Ze zeggen dat zij dezelfde (superieure) smaak hebben, en keuren de mijne af. Ik houd volgens hen van te zeikerig, te oppervlakkig, te quasi-diepzinnig. Het enige wat ik kan doen, is de boeken die me echt dierbaar zijn niet ten prooi laten vallen aan hun meedogenloze blikken.

Welk boek had je zelf willen schrijven?

The Silent Woman van Janet Malcolm, of eigenlijk alles van haar. Ze was een briljante journalist met een genadeloos observatievermogen en een liefde voor alles wat complex, ambigu en (vanzelfsprekend) diepmenselijk was. In The Silent Woman pluist ze een vete uit die is ontstaan onder de diverse biografen van Sylvia Plath. Het leest als een misdaadverhaal, een diepgaande literaire analyse en een reflectie op de praktijk van de biograaf en de journalist. Ik ben jaloers op haar intelligentie, haar inventiviteit, haar neus voor goede onderwerpen en haar algehele onbevreesdheid. Of althans: de bereidheid om zich niet door vrees te laten leiden. 

Wanneer besloot je dit boek te gaan schrijven?

Zelf doen was een boek dat ik geschreven bleek te hebben zonder dat ik het door had: het zijn, grotendeels, verzamelde stukken van de afgelopen jaren. Er bleek een heleboel te liggen, het was zaak om daar een boek in te ontdekken.