Onlangs verscheen Leesjongen, de verzamelde gedichten (1978-2017) van Wiel Kusters. Lees bij ons drie gedichten. 

Leesjongen (mijnbouw): jongen die bovengronds stenen raapt uit de via een transportband aangevoerde steenkoolbrokken.

Van de vlak na de Tweede Wereldoorlog geboren dichtersgeneratie, die in de poëtisch en maatschappelijk gepolariseerde jaren '70 het woord nam, is Wiel Kusters een van de interessantste. Opgegroeid met het werk van klassieke vormvaste dichters, maar al gauw ook geïntrigeerd geraakt door de poëzie van de Vijftigers, ontwikkelde hij zich vanaf zijn debuut, in 1978 met de bundel Een oor aan de grond, tot een dichter die ernst én speelsheid kent, maar ook onontkoombare geheimzinnigheid, als een natuurlijk gegeven. Kusters werk is deels geworteld in de Limburgse mijnbouwregio, deels in het boeiende amalgaam van de culturen van Nederland, Frankrijk en Duitsland.

Looiersgracht 7

Het raam waaruit ik op een ochtend
stapte alsof ik ontsnapte
naar gemis, naar namen
waarin ik je zeker wist
ook als ik je niet meer zag
is nu een deur, dag
en nacht.

Ze kan niet open naar toen, naar ons,
een tafel, kachel met olie, een leven
dat we misschien zouden delen
als velen, als niemand buiten
jou en mij.

Het bed in de hoek, de vleugel
ook toen, de zoen blijkt een kus,
een engel van lust spreidt
haast bij zichzelf maar wijder
dan ons een lichtblauw gordijn,

tot waar de jaren ons leidden,
tot waar wij nu zijn.

Forever Young

Samen lezen op de borden
waar de trein naartoe zal gaan
en hoelang hij nog blijft staan.
Het liefste stap ik in met jou:

dus niet zwaaien naar mekaar,
dat ik vertrek en jij dan blijft,
dus niet zwaaien achter glas,
niet jij hier en ikke daar,

dat de trein een stipje wordt
dat je uit je oog moet wrijven,
dat we zo lang wachten moeten
dat jij mij belt of ik nog schrijf.

Cupido dubitans

Soms mis je iemand
zoals een pijl die zich vergist
en dus het hart niet raakt.
Dat heet missen, niet gemis.
Gemis is kijken naar de pijlen in je hand.

[...]

Copyright © 2017 Wiel Kusters