Leesfragment: Vad3r

10 november verschijnt Vad3r van Pepijn Lanen. Lees bij ons alvast een fragment!

Vad3r is een zeer intiem portret van het ouderschap, dat tegelijkertijd uiterst actueel en universeel is. Lanen beleeft hoogtepunten in het kleine alledaagse. ‘Als ik de kindjes in hun ogen kijk, krijg ik kortsluiting in mijn hoofd door de liefde. Hun bestaan is een wonder dat mijn hersenen nauwelijks kunnen registreren.’ Schrijft Lanen, inmiddels trotse vader van drie, in zijn openhartige verhaal over het vaderschap.

N.B. Lees ook fragmenten uit Pepijn Lanens debuut Sjeumig en uit Naamloos.

Zaterdag 2 maart

Coco is voor de derde keer zwanger. Het moment waarop dit bevestigd werd veranderde alles weer. We waren er al een tijdje mee bezig. Om de een of reden duurde het zo lang het duurde maar nu is het dan echt zover. Vanaf het moment dat de spiraal verdween stond er bevruchting op het programma en dus was het aannemelijk dat er op een bepaald moment een zwangerschap zou volgen. We zijn allemaal volwassenen. We weten hoe het werkt. En toch is alles weer veranderd.. De uitslag van een vrij simpele thuistest heeft ons in één klap een nieuw tijdperk in getransporteerd.
Als ik naar onze al bestaande zoon en dochter kijk zie ik iets anders in ze. Ik denk terug aan hoe het was om onze dochter Meno voor het eerst vast te houden, destijds pasgeboren. Tot dat precieze moment was Charli, onze zoon, altijd zo licht als een veertje geweest, omdat er geen vergelijkingsmateriaal was. Het is gek om te bedenken dat dat straks voor Meno en kindje nummer drie gaat gelden. Dat een nieuw persoontje zich bij hen zal voegen.
En dat zij allemaal dingen gaat zijn die eerst Charli en daarna Meno ook is geweest. Waardoor zij die dingen niet langer zullen zijn. De kleinste. Licht als een veertje. Tandloos. Ineens enorm gegroeid. Tot van alles in staat nadat ik met mijn ogen geknipperd heb.
Ik denk na over namen. Qua of het een jongetje of een meisje wordt is mijn gevoel precies zoals de vorige keren. Geen idee. Geen voorkeur ook. Het heeft wel een naam in mijn hoofd, maar dat kan nog alle kanten op. Ik zag de afgelopen week een verandering in Meno’s gedrag naar Coco toe en dacht dat dat misschien kwam door bepaalde hormonen. Meno heeft een sprong gemaakt met praten en zegt steeds meer namen. Ze begrijpt nu alles wat er gezegd wordt en weet iedereens naam en kan lichaamsdelen aanwijzen en dieren in boekjes. Charli kan zijn eigen afvegen en zelf naar de wc midden in de nacht. Ik glimlach nog altijd oncontroleerbaar als ze in ons bed liggen en ik ernaast mag.

Een nieuwe baby in november. Een verrassing kunnen we dit niet noemen, want we hebben ons allebei stevig ingezet voor de productie. Eenmaal aanbeland in de realiteit van je eigen keuze blijft het een nederigmakende ervaring.
Het gevoel formuleren en uittypen alleen al. Ik heb de neiging om me helemaal terug te trekken in onszelf. Mijn prioriteiten krioelen door het theater van mijn gedachten.
We moeten een nieuw huis vinden. Het nieuwe huis. Ons nieuwe huis. Het gaat een hoop gedoe zijn, geld kosten en alles inpakken en verschepen wordt een hels karwei. Anderzijds ben ik daar wel aan toe. Een grote klus. Iets gigantisch om te overkomen past bij ‘vader van drie kinderen’. Ik ga proberen om deze keer te gaan schrijven over de zwangerschap, heb ik besloten. Tijdens de laatste paar maanden van Coco’s vorige zwangerschap heb ik een dagboek bijgehouden. Ik vraag me af of ik dat ooit nog terug ga lezen. Dit is anders. Een volwaardig begeleidend schrijven.
Ik zit diep in kleine taken rondom het label. Ik ben vaak moe en heb het gevoel dat ik nergens aan toe kom. Ik sport elke dag en doe dingen met de kinderen en gelukkig heb ik een nieuw album en boek klaar voor release in mei en juni, anders weet ik niet hoe ik er mentaal aan toe zou zijn. Als ik lang geen project gerealiseerd heb word ik depri. Ik heb de Gothrecht-podcast nog liggen, inclusief ontwikkelingsbudget maar ik heb er geestelijk geen ruimte voor.

*

Ik heb voor mijn gevoel voor de zesde dag op rij slecht geslapen. We lagen met z’n vieren in bed en iedereen behalve Coco was aan het kuchen. Meno werd nog een paar keer huilend wakker en in de ochtend ben ik in de kinderkamer op de uitklapbank gaan liggen. Toen was het al te laat om nog bij te slapen. Ik ben chagrijnig. Sinds gister al. Ik word een beetje ziek, I don’t know. Ik hoor Charli vanuit onze slaapkamer ‘Papa’ roepen omdat hij denkt dat ik niet thuis ben en ineens voelt het helemaal verkeerd dat ik hier op een bank lig. We trekken wat chillbroeken aan en Charli ook nog een gewone onderbroek en gaan naar beneden. Het is zondag, dan mag hij tv-kijken. Ik stel Pokémon voor, maar hij wil liever Teen Titans. Aanvankelijk ben ik teleurgesteld; ik zat vorige week voor het eerst helemaal in Pokémon. Daar was ik vroeger te oud voor. Ik geef toch toe. Ik kan altijd tv kijken want niemand bepaalt voor mij wat de regels zijn. Teen Titans blijkt heel ok. Ik heb het wel in het Engels opgezet, want ik heb geen zin in nagesynchroniseerd Nederlands en Charli kan het toch nog niet echt volgen en hopelijk pikt hij zo wat op. Coco vraagt of hij een filmpje op wil nemen voor de verjaardag van een vriendin en ik zet de tv op pauze. Dan komen de traantjes. Hij raakt in paniek, want de tv is heilig en ieder moment schermtijd is extreem kostbaar. Coco probeert hem te filmen en als ze Meno de lens een kusje heeft laten geven volgt een close-up van Charli die alleen maar ‘niks’ zegt met een pruillip en dan moet de tv uit, want als ouders moeten we consequent zijn.

Coco gaat kickboxen en ik blijf achter met de kinderen. Meno vindt alles prima, zolang ze maar de boel overhoop kan halen en een beetje geluiden mag maken.
Charli is wat bijgetrokken maar ik moet nog een keer boos worden omdat hij het krokodillenoverhemd heeft aangetrokken waarvan ik gezegd had dat we dat pas vanmiddag zouden doen voor de verjaardag van zijn nicht. Er moet geluisterd worden, probeer ik hem duidelijk te maken, en ik trek het overhemd weer uit.
Nu is de sfeer pas echt treurig. Ik vind het heel erg dat ik zijn hemd heb uitgetrokken. Wie doet dat? Aan de andere kant: ik kon niet anders. Het was een belangrijk moment voor de machtsverhouding. Ik zeg hem op de bank te gaan zitten en zo geschiedt. Niet omdat ik zo imposant ben, maar omdat hij zo gehoorzaam is. Ik zet ‘I Think It’s Going to Rain Today’ van Randy Newman op en drink een kopje thee, verstopt in de keuken waar hij me niet kan zien omdat het moet lijken alsof ik nog boos ben. Meno loopt heen en weer tussen haar vader in de keuken en haar broer op de bank en is zich nergens van bewust. Ik vraag me af wanneer ze mogen weten dat er nog iemand bij komt straks en of diegene dan bij Meno of bij Charli gaat horen of bij allebei of nog weer anders. Het regent.

Ik ben uiteten met de Band en de crew bij Gebr. Hartering als Coco foto’s stuurt en zegt dat er een situatie is. Op een van de foto’s is Meno te zien met open mond. Twee volwassen duimen die ik herken als die van Coco houden haar bovenlip omhoog.
Een tante heeft Meno per ongeluk omgestoten en omdat ze heel moe was is ze met haar mond op de grond gevallen zonder haar val te breken en nu zijn haar twee voortanden gebroken. Het ziet er heel schattig uit maar tegelijkertijd trekt er een vlaag van ongemak door me heen. Wat betekent dit voor haar spraakontwikkeling? Doet het pijn? Blijft dit dan zo tot ze gaat wisselen? Ik vecht tegen de tranen. Ik had al een gek gevoel de hele dag. Charli was met Coco naar de Japanner en ik was thuis gebleven omdat Meno nog sliep en ik een beetje verkouden was. Toen ze wakker werd keken we samen YouTube-filmpjes van het Japanse meisje dat heel veel eet en Meno verslond de ene maïswafel na de ander. Ze zei voor het eerst ‘Meno’ als ze naar zichzelf wees. Ze zegt het ene na het andere nieuwe woord de afgelopen dagen. Aan het einde van de middag lieten we de kinderen op de verjaardag van ons nichtje, toevertrouwd aan de zorg van Oma. Coco ging naar een andere verjaardag.
Ik hoorde Parker aan de lichtman vertellen dat hij wel even moest slikken toen ik gezegd had ‘Als jij zegt dat we het moeten doen, dan gaan we het doen, Kos, ik vertrouw je blind’ over het Olympisch Stadion. Ik was blij dat ik het gezegd had.

Terwijl de foto’s binnenkomen wordt ook de Morgon ingeschonken en het dempt mijn emoties enigszins maar tien minuten later ga ik er toch vantussen. Katùn gaat ook en ik leg hem bij de deur uit dat Meno haar tandjes gebotst heeft en ik geen zin heb om het aan iedereen te vertellen en hij begrijpt het exact. We maken samen een foto voor Parker omdat we hem niet hebben kunnen groeten en ik loop door de regen naar huis. Eenmaal thuis hangen de afgebroken hoekjes tand in de lucht boven ons en de aanwezigheid van nummer drie tussen ons in. Ik ga boven kijken hoe Meno slaapt. Ik pak haar handjes en ga met mijn hand door haar haar en de tranen komen bijna. Ik heb altijd gedacht dat ik degene zou zijn die als eerste een van onze tere kindjes zou beschadigen.

*

© 2020 Pepijn Lanen