Leesfragment: U mag even plaatsnemen

23 maart verschijnt het boek van onze directeur Caroline Reeders, U mag even plaatsnemen. Wij publiceren voor.

Ziek zijn en je kerngezond voelen, dat overkwam Caroline Reeders: moeder, directeur, echtgenote van een arts. Met de diagnose borstkanker belandt ze in een parallel universum. Vanuit de kuipstoeltjes in de wachtkamers van het OLVG en het Antoni van Leeuwenhoek, de stille werkkamer thuis of die op het Amsterdamse Spui, de operatiekamer, de bestralingsunit en het gymlokaal van Oncofit, rapporteert ze over haar verwondering. Met oog voor de ontroerende, indrukwekkende en amusante details schrijft ze over haar innerlijke ambivalentie in een decor van duizelingwekkend goede zorg.

Proloog

Stilte. Onvoorwaardelijke steun, medeleven, trouw. Incasseren en mezelf overtreffen om mijn omgeving te ontzien. Vertedering door een aarzelend gebaar van de nurkse puber. De delicate schoonheid van de lichtinval. Genegenheid. Luisteren naar mijn intuïtie. Ausdauer. Een blik die de mijne kruist, een glimlach. Ademloze fascinatie voor medisch vakmanschap. Vrolijkheid en optimisme. Iemand die mijn hand vasthoudt. De onnavolgbare zeggingskracht van het lichaam. Life hacks en bemoedigingen van passanten, intimi en iedereen daartussenin. Precies het juiste woord zoeken. Precies de juiste woorden vinden. In de lach schieten met mijn man. Een zijden kimono, een doosje aardbeien en een zakje bloembollen.
‘Over liefde, zoals de meeste boeken,’ antwoord ik als iemand vraagt waar mijn boek over gaat.

Vriendschap

Hij probeert zijn tranen te bedwingen terwijl mijn man en ik hem vertellen wat we nu weten. We zitten dicht bij elkaar op zijn bank. Onvermijdelijk denken we terug aan vijf jaar geleden. De zeven maanden die zijn gezonde, actieve vrouw nog leefde na de diagnose alvleesklierkanker. We omhelzen elkaar zwijgend. Dan staat hij op, schenkt ons een borrel in en zegt met een voorzichtige glimlach: ‘Jullie mogen de komende tijd vooral veel plaatsnemen, let maar op.’

Kaak

Als ze nu zou zeggen: kijk, daar is het hoofdje van de baby, zou ik haar ook geloven. Het echoapparaat glijdt over mijn borst. Grijswitte banen tegen een zwarte achtergrond, een testbeeld dat meebeweegt met de hand van de radioloog. Ze heeft het scherm naar ons toegedraaid toen ze merkte dat we wilden meekijken. Mijn man omdat hij arts is en ik omdat ik de techniek die naar binnen kijkt indrukwekkend vind. Het is half donker in de kamer. Ik lig comfortabel, mijn hoofd op een fijn kussen. Dan zie ik het, in een nanoseconde, subtiel maar onmiskenbaar: een verstrakking in haar kaak.
‘We gaan een biopt nemen.’
Foute boel, denk ik en besef dat mijn man hard in mijn hand is gaan knijpen.

Observatie (of: googelen)

De mevrouw van het secretariaat op de mammapoli heeft het kennersoog. Ze lijkt al door te hebben welke reeks afspraken ze moet inplannen voordat de assistentchirurg die ons begeleidt het haar heeft verteld. Haar handen liggen geduldig gevouwen op het kleine bureau, niet startklaar boven het toetsenbord. Ik denk dat ze in een oogopslag aan het gezicht van mijn man ziet dat hij heeft gehuild en dat ze mijn afwezigheid registreert.
Ze glimlacht ons om de beurt begrijpend toe. ‘Niet gaan googelen, hoor,’ zegt ze vriendelijk.
Dat was nog niet in me opgekomen, googelen op borstkanker. Ik heb mijn man als medische informatiebron.
‘Nee…’ antwoord ik reflexmatig.
‘Veel vrouwen doen dat meteen en bijna niemand wordt er gelukkiger van. Als je iets wil vragen kun je altijd bij ons terecht.’ Ze informeert of ik de contactgegevens van mijn casemanager al heb en of ik het handig vind om een mijnolvg-profiel aan te maken. Ik knik en zeg ja.
Terwijl ze routineus de afspraken bij anesthesiologie, chirurgie en radiologie invoert in het systeem zie ik onder de halflange mouwen van haar uniform om een van haar armen zo’n strakke, huidkleurige steunkous zitten. Lymfoedeem? Heeft zij ook borstkanker gehad? Zou het toeval zijn, of is het een weloverwogen keuze om juist hier een overlever neer te zetten? Het eerste luikje op hoop, een vleesgeworden perspectief op herstel, direct na de diagnose.

Copyright © Caroline Reeders 2021