Leesfragment: Bechamel Mucho

6 juni verschijnt de nieuwe roman van Dimitri Verhulst, Bechamel Mucho! Wij publiceren voor. Lees een fragment en reserveer je boek!

Ze hoefden heel even nergens in uit te blinken, niet in hun job, niet in hun sport, niet eens zoveel in het ouderschap zelfs. Het veel te kleine cadeautje van het kapitalisme was dit verlof, een doekje voor het leegbloeden, de grote schijnvertoning van de welvaart. En dus dienden ze te worden verwend.

Bechamel Mucho begint als een zonnige diavoorstelling van een zorgeloze zomer, waarbij allerhande gasten van een Spaans clubhotel de revue passeren. Maar schijn bedriegt, want al snel ontvouwt zich een scherpe en meeslepende schets van de consumptiemaatschappij. De kersverse weduwe, de alleenstaande moeder met kind, de vrouwelijke helft van een uitgeblust echtpaar, de jonge stewardess op zoek naar ontspanning, de fitte fietser, iedere gast heeft haar eigen verhaal. En allemaal willen ze, al dan niet voor een nacht, Alex, de animator van het hotel. En het is Alex die aan het einde van het seizoen moet beslissen wat hij gaat doen. Of eigenlijk: wie hij wil zijn.

• Lees ook een fragment uit Hebben en zijn
• Lees een fragment uit De pruimenpluk
• Lees besprekingen van 
  • Godverdomse dagen op een godverdomse bol 
  • Verhulsts Boekenweekgeschenk De zomer hou je ook niet tegen,
• Lees een overzicht van de ontvangst van De helaasheid der dingen.
• Lees de de eerste zinnen van Der Bibliothekar der lieber dement war als zu Hause bei seiner Frau, vertaald door Rainer Kersten
• Lees de eerste zin van Christ's Entry into Brussel, vertaald door David Colmer.

1

In Spanje is alles straffer: de koffie, de look, de sigaretten, de baardgroei.
Dus misschien ook wel de rouwverwerking.
Elma’s man was vier maanden geleden overleden, geen arts die wist aan wat. Zoals een wasmachine het opeens haast onverklaarbaar begeeft, terwijl die daarnet nog olijk zwierde en rammelde, geen vuiltje aan de lucht, zo zat hij met nog al zijn kwaliteiten en mogelijkheden plotsklaps dood in de zetel. Nooit gerookt, nooit buitensporig gezopen, gevitaminiseerd tot in zijn tenen, spaarzaam op zijn verval. Zesenveertig was hij. Een kind nog, zei zijn vader. Er kwam ondertussen bijna geen post meer voor hem aan, zelfs geen geadresseerde reclame voor haagscharen of kettingzagen, doder kon men haast niet worden. Meer zelfs, het kon er bij momenten soms op lijken alsof hij er nooit was geweest, de wereld was hem al vergeten, en zijn verdwijning werd Elma te veel. Alles werd haar te veel. De winter, de nevel, dinsdagen. Ze moest het huis uit, het huis met de gehate zetel, alleszins voor even. En ze had in een opwelling een vakantie geboekt in een clubhotel met animatie, en wel precies omdat ze een hekel had aan clubhotels, met of zonder animatie.
Zij was het type dat zich schuldig voelde bij het beleven van geluk. En als weduwe al helemaal. Ontroostbaarheid ervoer ze als een blijk van liefde. Pijn die slijt is aanstellerij.

Natuurlijk kende ze de geruchten over die hotels, waar dames aanpapten met het personeel, omdat het nu eenmaal kon.
Animatoren. Je denkt dat ze zijn besneden. Maar in werkelijkheid is hun voorhuid gewoon afgesleten.
Een citytrip had uiteraard veel meer in de lijn van haar persoonlijkheid gelegen. Lissabon, Gent, Utrecht, Hamburg. Een dagje of drie, voldoende om de batterijen op te laden, de rommel in haar kop op te ruimen, afgeleid met een lijstje aan bezienswaardigheden op zak dat niet noodzakelijk helemaal diende te worden afgevinkt.
Maar ze was te lusteloos om zo’n uitstapje voor zichzelf te organiseren. Het eindeloze geslenter door middeleeuwse stegen stond haar voor een keertje tegen, het hoppen van museum naar kathedraal, het zieltogende in haar eentje zitten te eten in een restaurant dat nochtans de stratosfeer in werd geprezen door gezaghebbende reisgidsen met een verschrikkelijke lay-out. Ze had het zichzelf makkelijk willen maken, vond dat ze recht had op luiheid en leegte, een strandvakantie heette zoiets, het recht om een hele dag te zweten van het liggen. Dat ze onderwijl een teint zou krijgen die voor het gros van het toeristendom een voorname drijfveer was, vond ze bijzaak, doch niet onprettig.

Bijna was ze niet in het vliegtuig gestapt, overvallen als ze zich voelde door schaamte tien dagen als gebroken mens door te brengen in een bekotebikkerd clubhotel. Ze keek op de luchthaven naar de stomme koppen van de mensen die incheckten voor dezelfde bestemming en walgde van het besef één van hen te zijn. Mallorca: het Elyseum van de vrijgezellenfeestjes! Er was maar één reden om te hopen dat het vliegtuig niet crashte, en dat was omdat het haar tegenstond dat haar lichaam diende te worden gezocht tussen dat van idioten. Dat ze mogelijks verward zou worden met zo’n idioot, en in diens voor hem bestemde kist terecht zou komen. Maar los daarvan mocht het gerust te pletter storten. Zeker.

Nog geen veertien uur nadat ze had neergekeken op de stompzinnigheid van de Balearen-ganger, lag ze in bed met een animator.
Hij had haar ’s middags met een boek zien liggen aan het zwembad, in een gitzwarte triangel bikinitop en een dito bikinislip van Hunkemöller, een merk dat het doorgaans slecht deed bij vrouwen die het belang van een beachboy en een Banana Colada-cocktail hoog inschatten. De betere snol ging voor Victoria’s Secret, altijd. De reetveter.
Haar huidskleur verried dat ze nog maar net op het eiland was, of dat ze een lotion met een extreem hoge beschermingsfactor smeerde. Animatoren worden wakker van nieuwkomers.

[…]

© 2024 Dimitri Verhulst