Leesfragment: De werkelijkheid

Op 2 december verscheen De werkelijkheid, de nieuwe dichtbundel van Toon Tellegen. Bij ons vier gedichten uit de bundel.

'Ik wou dat de werkelijkheid een ding was, / dat ik haar kon aanraken, optillen en weggooien // en dat ik haar weer terugvond, wanneer het mij zo uitkwam, / en haar oppoetste / tot zij schitterde als een rivier in de zon'

De werkelijkheid is een bundel met nieuwe gedichten van Toon Tellegen. Nu geen cyclus, zoals Raafvogels, Stof dat als een meisje en Schrijver en lezer, of een lang gedicht als De optocht, maar op zichzelfstaande gedichten over de werkelijkheid, de waarheid en vooral de liefde en de dood. 

Wat ik wil

Ik wou dat de werkelijkheid een ding was,
dat ik haar kon aanraken, optillen en weggooien

en dat ik haar weer terugvond, wanneer het mij zo uitkwam,
en haar oppoetste
tot zij schitterde als een rivier in de zon

ik wou dat de waarheid een vergissing was
en dat iedereen dat inzag en zich voor haar verontschuldigde

er leeft een mier in mij, luier dan een leeuw,
dommer dan een slak

ik wou dat er iets anders was, het begin van iets anders.

Hoeveel

Ik kende een man die van een vrouw hield,
maar hij wist niet hoeveel

dát wilde hij weten, precies hoeveel,
al het andere liet hem koud

hij kon niet meer slapen, zat aan zijn tafel,
bedierf zijn ogen
en voerde de ingewikkeldste berekeningen uit,
vermenigvuldigde haar, deelde haar, differentieerde haar
en verhief haar tot de nde macht

tot hij wist,
tot hij precies wist,
tot hij tot oneindig ver achter de komma wist
hoeveel hij van haar hield

toen stond hij op en lagen er twee wegen voor hem open.

Het verkeerde paard

Wij zijn mensen die op het verkeerde paard wedden
en die als we de uitslag horen en onze inzet hebben verloren
ons hemd uittrekken
en luidkeels onze verontwaardiging uiten over het bestaan van verkeerde paarden
en het ontbreken van wetten daartegen

wij hebben genoeg van de tragische keerzijde van onze zekerheden,
eisen dromen die met onmiddellijke ingang in vervulling gaan,
gespreide bedden om met meerderheid van stemmen in te slapen en welbevinden,
duurzaam en gebruiksvriendelijk welbevinden –
wij zijn niet voor niets mensen van een doorslaggevend soort

wij schreeuwen afgrijzen ommekeer!

en overal paarden, die voortsjokken in de schemering,
ontelbare paarden, allemaal verkeerd.

Dichtbij

Het eigenaardige van de dood is:
hij is heel dichtbij,
het lijkt alsof ik hem kan aanraken, naar mij toe kan trekken,
alsof hij nog nooit zo dichtbij was als nu

maar hij komt niet dichterbij –
altijd diezelfde kleine, oneindige afstand

maar waarom gebruik ik het woord eigenaardig eigenlijk
en niet vanzelfsprekend of aantrekkelijk
en waarom heb ik altijd haast?

Copyright © 2014 Toon Tellegen
auteursportret © Leo van der Noort