Recensie: Onze Akkie mag niks: hoe Achtste-groepers huilen niet van Jacques Vriens in tranen eindigt

Jacques Vriens’s Achtste-groepers huilen niet, #38 in de Grote Vriendelijke Honderd, is uit 1999. Voor mijn gevoel is het al langer geleden! Het schijnt het meest voorgelezen boek tijdens de voorleeswedstrijd te zijn. Inderdaad, dit boek is ook echt goed, want zulke dingen gebeuren, kinderen krijgen kanker en gaan dood, maar om er nu uit voor te lezen?

• Op Athenaeum.nl proberen we zoveel mogelijk boeken van de GV100 recht te doen met recensies, aanbevelingen en fragmenten.

Ik vond het toen ik het als kind las best heftig, maar ook herkenbaar: gewone kinderen in een gewone klas, dat kan overal gebeuren en dat is dan ook zo. Want ook al wordt Akkie ernstig ziek, ze blijkt leukemie te hebben, ze blijft zich met alles bemoeien. En ze verzet zich.

‘“Loes en ik durven het risico niet te nemen,” legde hij uit. “Het gaat nu eindelijk echt goed en dat willen we graag zo houden. We zijn bang dat onze Akkie zich weer veel te druk maakt.”
Akkie werd boos. “Maar ‘onze Akkie’ mag niet mee. ‘Onze Akkie’ mag niks. Geen voetbaltoernooi, geen Cito, geen feest, geen schoolkamp! En dat allemaal door die kutkanker!”
“Akkie toch!” riep haar vader.
Elise begon te giechelen en sloeg gauw haar hand voor haar mond.
Laurens en Brammetje keken elkaar aan en konden ook met moeite hun lachen houden.’

Brammetje - eigenlijk Ibrahim - verzint een oplossing voor het schoolkamp, maar het kan niet voorkomen dat Achtste-groepers huilen niet in tranen eindigt. Vriens’ boek, dat gestoeld was op zijn eigen ervaringen als leraar, wordt nog steeds verkocht, nog steeds gelezen, net als Carrie Slees vergelijkbare boek Spijt eigenlijk. Ik verwacht hem gewoon weer in de komende editie van de Grote Vriendelijke Honderd.

Annick van Kessel was de kinderboekenverkoper bij Boekhandel Van Rossum. Voor haar afscheid — ze werkt nu voor De Schoolschrijver — schreef ze nog over een aantal van haar favorieten in de Grote Vriendelijke Honderd.