Recensieoverzicht: Emma Cline, Konstantin Paustovski, Tim Birkhead & Don DeLillo (22 juni 2016)
27 juni 2016Onze wekelijkse samenvatting van de recensies in kranten en tijdschriften, met dit keer aandacht voor Emma Cline, Konstantin Paustovski, Tim Birkhead, Don DeLillo en verder: Ellen Deckwitz, John Higgs (Trouw), Marcus Du Sautoy (de Volkskrant), Christine Angot, Antoine Leiris, Irmgard Keun (De Morgen), Astrid Roemer, Jan Bloemendal (De Standaard), Janine di Giovanni, Philip K. Dick, Mark Haddon (NRC), P.F. Thomése, Frank Dikötter (Het Parool), Don DeLillo, Willeke Stadtman (De Groene Amsterdammer), en Valeria Luiselli (Vrij Nederland).
Oudere afleveringen van deze rubriek zijn te raadplegen in ons archief. Ook de recensies in de Vlaamse kranten en weekbladen worden opgenomen in het overzicht, met dank aan Johan Eeckhout. Tussen rechte haken staan de redactionele items op Athenaeum.nl.
Delen op
'Misschien ligt de aantrekkingskracht erin dat mensen het nu lezen als een komedie: het is lichtvoetig, humoristisch en brengt mensen bij elkaar. Toen het uitkwam, was het een polariserend boek. Nu, twintig jaar later, blijkt het heel verbindend.' Chris Kraus probeert aan Julie Phillips uit te leggen waarom I Love Dick [leesfragment] nog lezers aanspreekt. En Fleur de Weerd over Konstantin Paustovski's Goudzand [leesfragment], waaruit een verhaal, '1944', is afgedrukt in Letter & Geest: 'De leuze krim nasj van Paustovski doet misschien denken aan die van de Russen van nu, maar je kunt hun betekenis niet gelijkstellen. Zijn werk was Sovjet, en Sovjet is niet hetzelfde als Russisch. Wat als Konstantin Paustovski nu had geleefd? De Sovjetschrijver Paustovski was ook maar een kind van zijn tijd. Misschien dat de hedendaagse Paustovski zich was gaan verdiepen in de familiegeschiedenis van zijn vader, de Oekraïense kozak?'
Janita Monna pakte de dichtbundels van Mathijs Gomperts (Zes, 'een ingetogen, onsentimentele bundel met herinneringen aan de tijd dat hij zes jaar oud was') en Peter Holvoet-Hanssen (Gedichten voor de kleine reus, 'Die taal goochelt hij tot gedichten waarin hier en daar een boze buitenwereld of donkere geschiedenis, doorschemert. Maar het is vooral de muziek die naklinkt') op, én bespreekt twee pagina's breed Ellen Deckwitz' Olijven moet je leren lezen. Een cursus genieten van poëzie, 'een aanstekelijk en - niet onbelangrijk - zeer toegankelijk boek, dat dolende zielen voor de poëzie kan winnen'. Annemarié van Niekerk las Aleksandr Skorobogatovs herwerkte debuut Sergeant Bertrand, 'een donker boek dat speelt met de even verleidelijke als afstotelijke band tussen erotiek en geweld, liefde en haat en realiteit en nachtmerrie', en Gerwin van der Werf de nieuwe Tim Parks, Thomas en Mary. 'Van Parks mag je het boek dus wegleggen voor het zover is. Het is de vraag of je dan überhaupt wel aan het lezen moet beginnen. Maar ook dat mogen we natuurlijk zelf weten. Als experiment zou ik het wel willen aanbevelen, want schrijven, dat kan Tim Parks wel.'
Ook Bart Braun las Tim Birkheads Het vogelei, wonder van volmaaktheid ('In het hele boek druipt Birkheads liefde voor en kennis van vogels en hun eieren van de pagina's.'), Beeldboek van de week is Oscar Abolafia's Icons by Oscar, en Paul van der Steen looft John Higgs' Vreemder dan je je kunt voorstellen: 'De dwarsverbanden die Vreemder dan je je kunt voorstellen legt, maken het tot een boeiende route. Bovendien is het een vermakelijk boek. Dat heeft alles te maken met de enthousiasmerende verteltoon van de gids van dienst. Zijn alternatieve geschiedenis van de twintigste eeuw leidt langs kleurrijke personages en soms hilarische anekdotes.'
Wim Coster licht tegenover Elias van der Plicht zijn boek De barones en de dominee. Een verboden liefde in de negentiende eeuw toe, Edwin Kreulen weegt Karim Miské's Arab Jazz ('Het gaat Miské niet om het Grote Terrorisme, maar om kleinere, menselijke drama's. En die beschrijft hij griezelig realistisch.'), Rob Schouten ziet lichtpunten en duisternis in Richard Hemkers Hoogmoed ('Het baadt in prachtzinnen, schitterend en ironisch, het is taal meer dan verhaal, verbeelding meer dan realisme.' Maar 'Seutorius' zoektocht naar het ware leven had wel wat meer licht en helderheid kunnen verdragen'.), en Bas Maliepaard bekeek Benji Davies' De kleine walvis en zijn Het eiland van opa: 'Hoewel Davies niet bijzonder schrijft en het thema erg nadrukkelijk benoemt, is zijn (digitale) illustratiestijl authentiek en kiest hij sterke beelden.'
Met de tegel van Edwin Winkels (Johan Cruijf in Barcelona en Het oog van de orkaan) eindigen we de bijlage: 'En de vogels zullen blijven zingen...'
De boekrecensies van Trouw verschijnen elke zaterdag in Letter en Geest, en zijn voor abonnees te raadplegen op trouw.nl. Trouw is te koop bij het Nieuwscentrum.
Vandaag verschijnt Goudzand [leesfragment] van Konstantin Paustovski, een bundeling verhalen, dagboeken en brieven, samengesteld en vertaald door Wim Hartog. Bert Wagendorp legt uit waarom dat een groot moment is in de Nederlandstalige literatuur. Arjan Peters merkte iets op tijdens het lezen van Cees Nootebooms Wat het oog je vertelt, Sarah Meulemans herdruk van haar debuutroman Wat ik je niet vertel en Guillaume Apollinaire’s Geheime gedichten (vertaald door Paul Claes). Wat is hem opgevallen? Dat afwezigheid populair is.
Persis Bekkering laat zich uit over Zeven soorten honger [leesfragment] van Renate Dorrestein. Arjan Peters bespreekt de poëzie en polemieken van Pier Paolo Pasolini in Vaarwel en beste wensen (‘Tot op zijn laatste avond behield de wanhopige gladiator zijn gevoel voor poëtische beelden. Meer dan veertig jaar na zijn ontijdige dood spreken ze nog.’). Edwin Krijgsman vergelijkt Gescheiden kamers van Pier Vittorio Tondelli en Schittering van Margaret Mazzantini, twee recent uit het Italiaans vertaalde romans over een homoseksuele relatie (‘Andere tijden en twee auteurs die niet méér van elkaar hadden kunnen verschillen: Mazzantini is mediageniek en straight, de bedeesde Tondelli maakte van zijn homoseksualiteit zijn handelsmerk.’).
Martijn van Calmthout bespreekt het nieuwste boek What We Cannot Know van Marcus Du Sautoy, waarin de auteur ‘verder kijkt dan alleen de wiskunde’ (‘Op weg naar het grote gapende onbekende klaart hij keer op keer op superieure wijze de klus van uitleggen en inzichtelijk maken van moeilijke onderwerpen.’). Sander van Walsum las de biografie Kardinaal De Jong - Heldhaftig en behoudend door Henk van Osch: ‘Jan de Jong was een man zoals ze nu niet meer worden gemaakt. Maar Van Osch stelt de hedendaagse lezer, volledig gesocialiseerd in een wereld die De Jong zou hebben verafschuwd, in staat met hem mee te voelen.’
Peter Swanborn las Sergeant Bertrand van Aleksandr Skorobogatov: ‘Dat alles gruwelijk uit de hand loopt, wat in bloederige details wordt beschreven, valt te verwachten, maar Skorobogatov houdt de teugels strak in de hand. Zowel personages als scènes laat hij op onverwachte wijze spiegelen.’ Maria Barnas is te spreken over de dichtbundel Ontsnappingen van Eva Gerlach (‘De nieuwe, beweeglijke bundel […] biedt veel sterke beschrijvingen die een beeld vormen op zich. Deze beelden zingen zich los van het gedicht en blijven als autonome beelden - sculpturen van taal - overeind.'). Ranne Hovius sloeg het boek Zo werkt aandacht - Opvallen, kijken en zoeken in een wereld vol afleiding van docent experimentele psychologie Stefan van der Stigchel open (‘Van der Stigchel bouwt zijn verhaal rustig op, schrijft toegankelijk en weet met zijn aan het leven van alledag ontleende voorbeelden de aandacht tot het einde vast te houden.’).
‘Een irritante kuitenbijter, deze waarheidszoekster, maar wat nuttig dat zulke mensen bestaan,’ besluit Aleid Truijens over Henriëtte Boas, de vrouw die door Pauline Micheels werd gebiografeerd in De waarheidszoekster - Henriëtte Boas, een leven voor de Joodse zaak (‘Het is een kritische biografie waarin het karakter en het gedrag van Boas scherp worden geanalyseerd, maar nooit zonder mededogen.’).
Erik van den Berg bespreekt de ‘opknapbeurt’ van de Van Dale in de 15e editie en Hans Bouman interviewt de ‘chroniqueur van de Amerikaanse nachtmerrie’, Don DeLillo, over zijn nieuwe roman Nulpunt [leesfragment]. De auteur vertelt onder andere over ‘hoe Nulpunt begon met een beeld dat in gedachten tot hem kwam. Hij stond aan de rand van een rivier en zag aan de overkant een reeks mysterieuze, raamloze gebouwen’ en over zijn eigen interpretaties van de beginzin ‘Iedereen wil zich het einde van de wereld toe-eigenen.', een zin die weer terugkeert op de laatste pagina.
De boekrecensies van de Volkskrant verschijnen elke zaterdag in Sir Edmund, en zijn te raadplegen op volkskrant.nl/boeken - een selectie is slechts voor abonnees toegankelijk. De Volkskrant is te koop bij het Nieuwscentrum.
Al twintig jaar lang gebruikt Christine Angot haar liefdesleven en familiegeschiedenis voor het creëren van ‘virulente, onontkoombare romans’, schrijft Dirk Leyman in de inleiding van zijn interview met de Franse schrijfster, naar aanleiding van haar nieuwste boek Een onmogelijke liefde [leesfragment]. ‘Het gaat mij er om om via mijn eigen leven iets te vertellen over het leven van ons allemaal,’ zegt Angot daarover. En : ‘Fictie is voor mij ook een manier om te ontkomen aan het sociale of mediadiscours [...] ik ga met zeer concrete, kleine dingen of gebeurtenissen aan de slag om de sociale orde te contesteren.’
Marc Didden vond diepmenselijke schoonheid in Mijn haat krijgen jullie niet [lees ook onze recensie], het relaas van Antoine Leiris over het verlies van zijn vrouw Hélène Muyal, slachtoffer van de Parijse aanslagen van 13 november en signaleert ook nog een ander door verdriet aangedreven werk: Petite Anthologie du Dessin Politique van Hélène Honoré, de dochter van de vermoorde Charlie Hebdo-cartoonist Honoré. Ballinge Irmgard Keun schreef aan Kind van alle landen [leesfragment] toen ze in Oostende in 1936 een affaire had met Joseph Roth. In haar roman portretteert ze een verbannen gezin dat er het beste tracht van te maken. Christophe Vekeman valt vooral het ‘onontkoombaar gevangen zitten’ op, ‘de vrouw en dochters in de ketens waaruit de gezinsband bestaat, vader in de zeer duistere kerker van zijn eigen karakter’. Pier Paolo Pasolini werd door zijn tijdgenoten als een vrij warrig reactionair beschouwd. Nu de gevolgen van een doorgedreven kapitalisme steeds frappanter worden blijkt uit zijn verzamelde gedichten en polemieken Vaarwel en beste wensen voor recensent Jonas Mortier en samensteller Piet Joostens welk een visionair hij was.
Marnix Verplancke vraagt aandacht voor De vlucht uit de tijd, de verzameling notities die Hugo Ball tussen 1913 en 1921 maakte waarin de evolutie van het dadaïsme en van zijn eigen denken wordt geschetst.
Opgesomd in ‘In een notendop’:
- Nulpunt van Don Delillo
- Vrouwen van as van Mia Couto
- De oude man en de kat van de Zweedse hoogleraar psychologie Nils Uddenberg
- Scorpio, de nieuwe thriller van Hilde Vandermeeren
- De juridische schimmigheden van een huwelijk van Olga Grjasnowa
- Pluk een roos, een thriller van M. J. Alridge
- een nieuwe editie van Bart Van Loo’s Frankrijktrilogie
‘Tegenwoordig is het kraken wat verworden tot een hipsteraangelegenheid. Kraken 2.0 ruikt naar gintonic en loungebars.’ Dat is een bedenking van Jonas Mortier bij de lectuur van Kraakrepubliek, een documentaire terugblik op de hoogtijdagen van de kraakbeweging, met foto’s van Bert Verhoeff en medewerking van Rogier Fokke en Sietse van der Hoek.
De boekrecensies van De Morgen verschijnen elke woensdag in de bijlage Boeken. De Morgen is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
In De Standaard plaatst Hans Cottyn Het vogelei. Wonder van volmaaktheid van Tim Birkhead in de rubriek ‘Boek van de week’. De Britse hoogleraar diergedrag en wetenschapsgeschiedenis ‘richt zijn kennersblik en soepel-heldere pen op het ei’ en ‘houdt je bij de les met afgemeten dosering en scherpe beeldspraak’.
Mark Reynebeau verwelkomt de tekstkritische heruitgave van Felix Timmermans’ Pallieter. De literaire kracht en betekenis van de romans komt hiermee opnieuw tot zijn recht, meent de recensent, al moet de lezer wel wennen aan de toenmalige spelling en het Lierse dialect. Jammer ook dat men het zonder verklarende woordenlijst moet stellen. Mark Cloostermans beschouwde Magdalena [leesfragment] van Maarten ’t Hart als mislukt. Maar met De moeder van Ikabod en andere verhalen heeft ’t Hart ‘zijn literaire niveau weer opgevijzeld’. ‘t Hart blijft ‘een humorist met een groot gevoel voor taalmelodie en dialogen’ maar zou voor Cloostermans ook een stapje verder mogen gaan. Misschien moet hij zijn alter ego af en toe eens in de problemen brengen, oppert de recensent. En Luc Devoldere grijpt Jan Bloemendals Latijn. Cultuurgeschiedenis van een wereldtaal [leesfragment] aan voor een pleidooi om de ‘vadertaal van Europa’ ernstig te blijven nemen.
Voor Marijke Arijs is de zoektocht naar een onderhoudend zomerboek afgelopen, María Dueñas’ Het geluk van een wijngaard voldoet aan alle criteria: avontuurlijk, meeslepend en ‘net zo verrassend als de gemiddelde damesroman’. Met Ouderen zijn het gelukkigst en alle andere gedichten van 1971 tot nu zijn alle gedichten van Anton Korteweg gebundeld. Luuk Gruwez ziet hoe Korteweg ‘een dichtersleven lang probeert uit te vinden wat geluk is en of je het wel moet nastreven’. Opvallend is ‘de zelfcorrigerende geestigheid’ en ‘de truc van anticipatie’, want Korteweg ‘bestrijdt de ouderdom en het almaar naderende afscheid door er uitgebreid zijn zegje over te doen’.
De lectuur van Dorthe Nors’ verhalen in Karateslag dwong Annelies Verbeke tot grote aandacht, niets wou ze missen, want alles heeft belang. Telkens is er iets dat de rust doorbreekt, en dat iets is zelden aangenaam, merkt ze op, Nors’ gevoel voor humor redt de verhalen van kilheid. Over het mee-opgenomen Minna zoekt oefenruimte is Verbeke minder enthousiast. Maria Vlaar schreef na de toekenning van de P.C. Hooftprijs al over de betekenis van haar oeuvre en kon Astrid Roemer nu interviewen in Gent, waar ze zo’n drie jaar geleden, na voortdurend vluchten, neerstreek: ‘Voor mij is het geen vlucht maar zijn het verplaatsingen. Steeds op zoek naar een goede, veilige plek. Ik was rustig vanbinnen maar had een onrustig leven,’ zegt de schrijfster daarover.
In ‘Blikvanger’ signaleert Hans Cottyn Artists at home/work waarin Thijs Demeulemeester en Diane Hendrix woningen/werkplaatsen beschrijven van zestien hedendaagse Belgische kunstenaars.
De boekrecensies van De Standaard verschijnen elke vrijdag in de bijlage De Standaard der Letteren. De Standaard is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
Vandaag in NRC leestips voor de tien beste Europese vakantiebestemmingen volgens Lonely Planet:
- Ole Lund Kirkegaards 'onweerstaanbare' Lutje Giel
- Anton Valens' 'geweldige' Vis
- George Eliots 'ongeëvenaarde' Middlemarch
- Marguerite Duras' Moderato cantabile, 'omdat elke aanleiding om Moderato cantabile te lezen aangegrepen moet worden'
- Javier Marías' Jouw gezicht morgen, 'thriller en thrillerparodie ineen én een prachtig laboratorium waarin Marías de morele vragen over verraad, trouw, geweld en de waarheid onder de loep neemt'
- Marion Pauws Jetset, waarin de auteur 'haar arme noveaux riches sardonisch de maat' neemt
- Thomas Manns 'heerlijke oude-kunstenaar-in-verval-novelle' De dood in Venetië
- Miroslav Krleza's De terugkeer van Filip Latinovicz
- Joseph Roths 'meesterwerk' Radetzkymars
- Het 'onvervangbare handboek' Rederij Hofland
En dan nog een viertal aanraders voor iedereen die buiten Europa op vakantie gaat:
- Emma Clines De meisjes, 'een virtuoze schets van de innerlijke wereld van dwalende meisjes' [leesfragment]
- Eleanor Cattons Al wat schittert [recensie | toelichting door de vertaler]
- André Brink en Ingrid Jonkers Vlam in de sneeuw, 'een brievenboek zonder weerga'
- Sunny Singhs 'realistische gijzelingsdrama' Hotel Arcadia
Maral Noshad Sharifi sprak daarnaast met Janine di Giovanni, van wier hand onlangs het boek De dag dat ze ons kwamen halen verscheen. 'Ik heb met psychologen gesproken over hoe het kan dat Israëliërs, die in het verleden slachtoffer waren van genocide, Palestijnen zo kunnen mishandelen. Ze noemen dan meteen het abused child syndrome. Als je geslagen bent door je ouders is de kans groot dat je zelf ook je kind gaat slaan,' zegt Di Giovanni onder meer in het interview. Toef Jaeger bespreekt vier boeken over het Midden-Oosten: Hans Luiten en Sven de Graafs Begrijp jij het Midden-Oosten nog? ('staat [vol] met nuttige inzichten en analyses'), Michael Lüders' Wie wind zaait ('Sinds het verschijnen van de Duitse editie in 2014 is er weinig gebeurd dat Lüders ongelijk geeft.'), Lammert Voos' leerzame Abdou en de anderen en Overvallen door de werkelijkheid van Navid Kermani ('Hij schrijft met een soms enigszins verzachtende, poëtische pen, maar gaat te werk als een journalist.').
Van Thomas de Veen een stukje over Pauline Slots Dood van een thrillerschrijfster, dat volgens hem uitstijgt boven 'het literaire incrowd-verhaal vol versleutelde satire'. Arnold Heumakers las zowel Tom Lanoyes Revue Lanoye. Filippica als Wessel te Gussinklo's Vijf sterren voor de gaarkeuken. 'Minder interessant voor de Nederlandse lezer zijn de stukken, bijna alle zeer kritisch, over bij ons onbekende Vlaamse politici en andere publieke figuren, maar dat geldt niet voor Lanoye's sympathieke pleidooien voor Louis Paul Boons eigen taal, het "boonsiaans", voor Jef Geeraerts en diens inderdaad geweldige Gangreen-romans en voor Georges Rodenbach, schrijver van het symbolistische meesterwerkje Bruges-la-Morte uit 1892,' aldus Heumakers. En '[o]ok Wessel te Gussinklo weet in Vijf sterren voor de gaarkeuken aanstekelijk te schrijven over literatuur'. Arjen Fortuin dan, hij schrijft over Cees Nootebooms verrassende Wat het oog je vertelt.
Rob van Essen wijdt een recensie aan het onlangs in Nederlandse vertaling verschenen De man in het hoge kasteel van Philip K. Dick. 'De man in het hoge kasteel heeft die vreemde kwaliteit die Dicks beste werk kenmerkt: een mix van gelatenheid, naïviteit en verbetenheid die het geestverruimende voorziet van een melancholische sluier,' lezen we in het stuk. Marco Kamphuis vindt Heinz Reins De slag om Berlijn 'even terecht herontdekt als Alleen in Berlijn van Hans Fallada'. En Ellen de Bruin is enthousiast over Mark Haddons verhalenbundel De pier stort in. 'Uit deze korte verhalen blijkt nog duidelijker hoe hij het slordige weefsel van de menselijke relaties glashelder kan samenvatten,' staat er onder andere in het stuk. Mars van Grunsven recenseert verder Thomas Franks Listen, liberal, een analyse die pessimistisch eindigt.
Jona Lendering leverde een recensie van Mary Beards S.P.Q.R. [recensie]. '[D]e informatie die ze aanbiedt, is gedegen,' vindt Lendering maar het boek schiet volgens hem methodisch tekort. Annemarié van Niekerk bespreekt Marnix de Bruynes We moeten gaan dat een 'inzichtelijk en genuanceerd beeld [geeft] van een halve eeuw Nederlandse aanwezigheid in Zimbabwe'. Sandra Heerma van Voss schrijft over Fatale kunst, 'de schitterende biografie' van Jaap Versteegh. En Menno Lievers verdiepte zich in Een hard en waakzaam woord van Marije Groos. 'Groos' boek roept heimwee op naar de tijden waarin literaire tijdschriften gelezen en besproken werden. Een tijdschrift is een voorwerp dat je liefdevol ter hand neemt, dat jou tegemoet treedt met een eigen gezicht en dat een lezer iets te zeggen heeft,' stelt hij. Lievers las ook Annelies Noordhof-Hoorns 'liefdevolle geschiedenis' De stem van de student.
De boekrecensies van NRC Handelsblad verschijnen elke vrijdag in Boeken, en zijn voor abonnees te raadplegen op nrc.nl. NRC Handelsblad is te koop bij het Nieuwscentrum.
‘Thomése is een goede schrijver, hij schreef en schrijft intrigerende boeken, maar je ziet tevens dat hij zich een positie probeert te verwerven in het huidige literatuurlandschap. […]Thomése laat de lokroep van de roem zien, de leegte van schrijvers die juist dankzij hun leegte echt kunnen zijn, die juist daarom puur en authentiek kunnen overkomen, en Thomése vraagt zich af hoe om te gaan met de huidige tijd van marketing en public relations. ’ Arie Storm las Verzameld nachtwerk [leesfragment] van P.F. Thomése, dat volgens hem een boek is geworden ‘dat ertoe doet’.
En Hans Renders las Frank Dikötters De culturele revolutie. Een volksgeschiedenis 1962-1976: ‘Hoewel De Culturele Revolutie een in grote lijnen bekend verhaal vertelt, is het een indrukwekkend boek.’
Korte besprekingen:
- John Jansen van Galen over Simon Hall, 1956. De wereld in opstand: ‘Historicus Simon Hall […] bezwijkt niet voor de verleiding een verhaal te construeren waarin alles uit alles voortvloeit.’
- Maarten Moll over Diego Maradona, Met de hand van god: ‘Met Met de hand van God schreef Diego Armando Maradona zijn eigen hagiografie.’
- Hans Knegtmans over John Hart, Weg zonder genade: ‘Hart mag dan vele kwaliteiten hebben, de psychologie van het dagelijks leven speelt in dit boek een verwaarloosbare rol. Spannend is het wel.’
- Marjolijn de Cocq over Hanya Yanagihara, Een klein leven [leesfragment]: ‘Een klein leven, maar een grootse roman.’
De boekrecensies van Het Parool verschijnen elke donderdag in PS. Het Parool is te koop bij het Nieuwscentrum.
In Elsevier: Irene Start over de nieuwe Renate Dorrestein, Zeven soorten honger [leesfragment]: 'Een in potentie sterke roman over welvaartsziekten en de stupditeit van de moderne mens glijdt weg in een zonnig, maar wel wat kabbelend verhaal.'
Elsevier verschijnt elke donderdag en is voor abonnees toegankelijk via weekblad.elsevier.nl. Elsevier is te koop bij het Nieuwscentrum.
- Niña Weijers over Don DeLillo, Nulpunt ('een geraffineerde mise-en-abyme [...], een compositie van verhalen, flarden en uitwisselingen die allemaal op hun eigen manier moeten verbeelden wat anders ontoegankelijk blijft') [leesfragment]
- Kees ‘t Hart over Richard Hemkers 'curieuze roman' Hoogmoed
- Cyrille Offermans over Sándor Márai, Er is in Rome iets gebeurd ('Er is in Rome iets gebeurd bevat dus geen verwijzingen naar de situatie in Márai’s thuisland. Maar juist dankzij die terughoudendheid, doordat hij zich uitsluitend op specifieke karakterologische en cultuurhistorische details richt, schemert er op talrijke plaatsen iets door de tekst wat je als bijdrage aan de universele dictatorroman zou kunnen betitelen.') [leesfragment]
- Philip Huff over Emma Cline, De meisjes ('The Girls is een redelijk romandebuut. Over Charlie Manson, de jaren zestig of het verdriet van de middelbare leeftijd weet het niet veel te zeggen, over jong zijn en een meisje wel. Maar [...] daar schreef Cline al eerder over. En beter.')[leesfragment]
- Chris van der Heijden over Willeke Stadtman, Op de voet van oorlog ('Zoals gezegd heb ik heel wat verhalen van kinderen van foute ouders gelezen, maar ik denk dat dit toch wel het beste van alle is – en tegelijkertijd het meest verdrietige.')
De Groene Amsterdammer is elke woensdag al te koop bij het Nieuwscentrum. Athenaeum Boekhandel verzorgt de boekverkoop voor de website van De Groene.
Valeria Luiselli, onder meer bekend van de roman De geschiedenis van mijn tanden [leesfragment], deed onlangs Amsterdam aan. Rutger Lemm sprak met haar. 'Ik wilde niet spelen met hoe de realiteit fictie beïnvloedt. Dat spreekt namelijk voor zich: ik gebruik mijn leven constant, schaamteloos. Maar ik vond het interessanter om te kijken hoe dat andersom werkt: hoe de ficties die we bedenken en lezen, de realiteit kunnen binnendringen,' zegt Luiselli onder andere in het interview. Jeroen Vullings recenseert daarnaast deze week Emma Clines De meisjes, volgens hem 'net zo'n uitzonderlijk sterk debuut als eertijds Donna Tartts De verborgen geschiedenis' [leesfragment]. En Carel Peeters schrijft in zijn 'Literaire kroniek' over Samen van Richard Sennett [leesfragment]. 'Bij Sennett gaat het om het zoeken van evenwicht tussen de tegenstelling coöperatie en concurrentie,' aldus Peeters.
Vrij Nederland verschijnt elke woensdag, een selectie van de recensies is op vn.nl/boeken raadpleegbaar. Vrij Nederland is te koop bij het Nieuwscentrum.
