Leesfragment: Het oog van de naald

De nieuwe bundel met zeer korte verhalen van A.L. Snijders verschijnt op 5 juli aanstaande: Het oog van de naald. Wij brengen een ZKV als voorproefje: 'Dorpel.'

De auteur is inmiddels tachtig jaar. Hij is de gerenommeerdste kortverhalenschrijver van de Lage Landen geworden. Onlangs kwam er een Franse vertaling van zkv’s uit, een Duitstalige editie is in voorbereiding, in de USA verschijnt een bloemlezing uit Snijders’ werk en ook in Zuid-Amerika werkt men aan een Snijders-vertaling. We zeggen het met trots: mede dankzij hem is het zeer korte verhaal zich aan het emanciperen, zelfs school aan het maken.
 
In Het oog van de naald verschijnen de zeer korte verhalen van 2015 en 2016 in druk. Ook de stukken die de auteur schreef voor de Vlaamse krant De Standaard zijn in de bundel opgenomen. Het is opnieuw een fantastische bundel geworden met de altijd weer verrassende mengeling van taoïsme, humoristische observaties over stad en land, mooie verhalen over literatuur en dieren en veel wijsheid.

N.B. We publiceerden eerder voor uit Grasses and Trees, Lydia Davis' Engelse vertaling van Snijders'ZKV's, en bespraken het. Ook bespraken we Een handige dromer en publiceerden we voor uit Wapenbroeders en Vijf bijlen. Ten slotte lichtte Guillaume Deneufbourg, Snijders' Franse vertaler zijn vertaling toe van twee bundels ZKV's.

Dorpel

De man werkt in een oude schuur van twee verdiepingen. Hij is alleen, de schuur staat in een verlaten bergstreek in Zuid Frankrijk. Hij is bezig met de voorbereidingen voor een contrefort tegen een hoge, bollende binnenmuur. Het is een stille man, hij zegt niet veel, hij heeft de razernij van de wereld de rug toegekeerd. Hij leest geen kranten, hij heeft geen televisie, hij heeft geen kinderen, zijn vrouw heeft hem na vijf jaar huwelijk verlaten en is in een grote stad gaan wonen om de verloren tijd in te halen. 's Avonds luistert hij soms naar de muziek van Morton Feldman, maar meestal is zelfs dat teveel voor hem en zit hij roerloos in het stille huis.Terwijl hij bezig is met het fundament van de steunbeer hoort hij kleine knabbelende geluiden, hij laat de troffel in de specie los en richt zich op – hij hoort het gebouw ademen. Het is tien meter naar de buitendeur, tien meter tussen leven en dood. Terwijl het gebouw instort wordt hij gered door de taaie, gekromde dorpel van de deur. Niemand kan hem zien zoals hij daar staat als het weer stil wordt, een middeleeuwse heilige in de lijst van een schilderij.