J.M.A. Biesheuvel, Lisa Halliday, Carson McCullers (de boekbesprekingen in de week van 27 september 2018)
01 oktober 2018Onze wekelijkse samenvatting van de recensies in kranten en tijdschriften waarin deze week aandacht voor Lisa Halliday, J.M.A. Biesheuvel, en verder: Paul Scheffer, Arjan Visser, Carel ter Linden, Timothy Snyder, Eric Vuillard (Trouw), Eva Biesheuvel, Beck Dorey-Stein, Arthur Schnitzler, Lucinda Riley (de Volkskrant), Mads Peder Nordbo, Ayòbámi Adébáyò, Berend Sommer (Het Parool), K. Schippers, Annet Mooij (NRC), Carson McCullers, Jeroen Dijsselbloem, Maria Barnas, J.Z. Herrenberg en Tonnus Oosterhoff (De Groene Amsterdammer).
Oudere afleveringen van deze rubriek zijn te raadplegen in ons archief. Tussen rechte haken staan de redactionele items op Athenaeum.nl.
Delen op
Voor Trouw sprak Wendelmoet Boersema Paul Scheffer, naar aanleiding van De vorm van vrijheid [fragment]: 'De kern van mijn boek is: als we hier geen vorm aan geven, dan keert het gevoel van onmacht dat de globalisering oproept, zich tegen de vrijheid.' En Iris Pronk sprak 'Tien geboden'-interviewer Arjan Visser, bij gelegenheid van zijn vijfhonderdste interview in die vorm. 'Vervolgens voeren we een gewoon gesprek, dat kriskras gaat; je doet de Tien Geboden niet van 1 tot 10. Ik weet natuurlijk waarom ik de geïnterviewde heb gekozen, bijvoorbeeld vanwege zijn relatie met z’n vader, of omdat er ergens in zijn of haar carrière iets is misgegaan. Maar daar kom ik via een omweg terecht; met zwaar geschut beginnen werkt niet.'
Ook in De Verdieping: Maaike van houten in gesprek met Carel ter Linden, die Bijbelse miniaturen schreef. 'Ik moet er niet aan denken dat we die verhalen kwijtraken. Er is genoeg in ons mensen gegroeid aan collectief geweten, aan wat goed is en niet goed. De Bijbel blijft daarop van invloed. Als die ons onverschillig gaat laten, dan worden we in het ergste geval de egoïst die we van nature zijn,' zegt hij over de bijbelverhalen die hij navertelt.
Letter & Geest staat voor een groot deel in het teken van de Maand van de Geschiedenis. Harriët Salm sprak Jean-Marc van Tol (Musch [fragment]) en Jan van Aken (De ommegang [fragment | onze recensie | podcast]) over het schrijven van historische romans. Van Aken: 'Al schrijvend onderzoek ik de feiten: ik lees de bronnen, ik bezoek de meeste plekken die in mijn boek voorkomen. Telkens als het verhaal verder gaat, begin ik een nieuw onderzoek, ik vind dat gewoon interessant om te doen.' En Van Tol: 'Mijn doel is om zo dicht mogelijk bij de feiten te blijven, al voer ik ook sprekende personages op. Waar bronnen ontbreken ga ik op alle mogelijke manieren na hoe het gebeurd had kunnen zijn. Ik vul de gaten met verzonnen verhalen, zeker, maar ze zijn dus niet heel érg verzonnen.'
Ook Nico Dros gaat daarop in, in een kort essay over zijn historische roman in wording. Uitgebreider aan het woord komt Timothy Snyder. Pieternel Gruppen spreekt hem naar aanleiding van De weg naar onvrijheid. Rusland, Europa, Amerika [onze recensie]: 'Laten we openstaan voor de mogelijkheid dat ons leven heel snel en dramatisch kan veranderen. En beseffen dat die geruststellende wereld van onvermijdelijkheid ons dom en machteloos heeft gemaakt, en dat er ook zorgwekkende scenario’s mogelijk zijn. Als we de geschiedenis begrijpen, zullen de gebeurtenissen ons minder overkomen. Dan zijn we kritischer en zien mogelijkheden voor verandering zien.'
Recensies! Janita Monna over Athena Farrokhzads Een witte suite ('actueel en tijdloos. Er klinken stemmen die niet genoeg gehoord kunnen worden'), en Ger Leppers over Eric Vuillards De orde van de dag [fragment]: 'Deze schrijver heeft een bijzondere, indringende stem. Vuillard heeft aan een paar woorden genoeg om een ondergangssfeer op te roepen.' En, met verwijzing naar de boeken van Littell, Binet, Haenel en Guez: 'Maar bovenal gaan al deze boeken over de verbazing die de schrijvers heeft bevangen dat dat alles ooit heeft kunnen gebeuren, en hun bevreemding dat de excessen vaak zo banaal leken dat zo weinigen zich geroepen voelden om te pogen het opkomend springtij te keren.'
Boek van de Week is J.M.A. Biesheuvels Verhalen uit het gekkenhuis. Rob Schouten looft deze bundel, met tien nieuwe verhalen: 'Ik denk dat je gewoon mee moet gaan in zijn veelvormige waanzin, die zowel tragisch als komisch is, zowel authentiek als literair gevormd. Dan zie je een ongehoord universum, duister en duivels maar ook fantastisch en kleurig. Eigenlijk net zoals in de gewone wereld maar dan vele malen avontuurlijker en in zekere zin ook rijker.'
Korter:
- Beeldboek van de week is Dan Jones & Marina Amarai, De tijd in kleur. Beelden uit de wereldgeschiedenis
- Laura van Baars over Heidi Benneckenstein, Een Duits meisje: 'Juist de verschillen die Benneckenstein signaleert tussen neo-nazi’s maakt dit boek zo interessant. [...] Bewondering wekt bovenal haar lef om haar verborgen verleden aan de wereld te openbaren.'
- Yolanda Entius over Lionel Shriver, Bezit. Verhalen tussen twee novellen: 'Wat een inzicht, wat een precisie en plezier, en wat een rijkdom!'
- Paul van der Steen over Herman Broers, De man die miljoenen levens redde. Dokter Willem Kolff 1911-2009: 'Al die makers van Nederlandse speelfilms of Netflix-achtige series die al tijden verwoed speuren naar een geschikt verhaal van eigen bodem: stop met zoeken!'
- Co Welgraven over Paul Scheffer, De vorm van vrijheid [fragment]: 'In een helder en gefundeerd betoog laat [hij] zien dat het onbekommerd toelaten van iedereen die maar wil, niet realistisch is. Een open samenleving als de onze kan niet functioneren zonder begrenzingen.'
- Monique de Heer over D.B. John, Ster van het Noorden: 'Een loeispannende thriller, een die je niet meer weglegt.' Maar: 'Het boek eindigt in een stroomversnelling en nogal over de top.'
- Bas Maliepaard over Geert-Jan Roebers, De grondel & de garnaal: 'Zo behandelt Roebers op onderhoudende, opgewekte toon en met af en toe een geslaagd beeld vriendendiensten, vriendjespolitiek, huis- en reisgenoten, maar ook broederliefde en verliefde beesten.'
- Nicole Lucas in gesprek met Julia Wouters in 'Vandaar dit boek', over De zijkant van de macht. Waarom de politiek te belangrijk is om alleen aan mannen over te laten.
De boekrecensies van Trouw verschijnen elke zaterdag in Letter en Geest, en zijn voor abonnees te raadplegen op trouw.nl. Trouw is te koop bij het Nieuwscentrum.
Aaf Brandt-Corstius gaat in gesprek met Beck Dorey-Stein, die vijf jaar langs als stenograaf bij Obama in dienst was. Haar ervaringen – van haar band met Obama op de loopband tot de rondreizen die ze maakte en haar liefdesleven in het Witte Huis – staan opgeschreven in haar boek Wanneer kun je beginnen? ‘Het rennen was ons verbond. Toen ik mijn afscheidsfoto met hem liet maken, zei hij: “Je was een geweldige gym buddy.” Dat was ons ding.’ Ze verliet haar positie met de verkiezing van Donald Trump. ‘Het is duidelijk dat de stenografen van het Witte Huis niet zijn regering dienen, maar zijn vijand: de waarheid,’ aldus Dorey-Stein.
Verder van Hans Bouman een stuk over Lisa Hallidays Assymetrie [toelichting door de vertaler]. Het boek bestaat uit drie delen – waaronder voornamelijk een liefdesverhaal tussen een jonge redactie-assistente en een oudere auteur, en een moeizame speurtocht van een Iraaks-Amerikaanse econoom naar zijn broer. Deze combinatie lijkt merkwaardig, zegt Bouman. Toch zit er een samenhang in: ‘“Zotternij” en “Waanzin” mogen dan op verhaalniveau sterk van elkaar verschillen, in hun thematiek spiegelen ze elkaar.’ Bouman gaat verder: ‘Voor de oplettende lezer is Assymetrie een feest.’
Mirjam SchötteIndreier wijdt een stuk aan het succes van Lucinda Rileys De zeven zussen-serie. De verhalen, waarvan er nu vier zijn, draaien elk om een vrouw in de hoofdrol, op zoek naar haar identiteit onder het sterrenstelsel De Zeven Zusters van de Pleiaden. Het zijn pagetuners, vertelt Bouman, die worden ingedeeld bij de beruchte categorie ‘Chicklit’. Ze verkopen wel enorm goed, en daarmee wordt gehoopt op een literaire erkenning van het genre, net zoals dat bij thrillers gebeurde. SchötteIndreier haalt daarbij Sander Knol, directeur van uitgeverij Xander, aan: ‘De thriller telde eerst niet mee, tot-ie een jaar of vijftien geleden toch werd opgepakt, en serieus werd besproken omdat zóveel mensen thrillers lazen.’
Met het begin van de Kinderboekenweek, bespreekt Pjotr van Lenteren de beste kinderboeken. Volgens hem hebben de beste hedendaagse schrijver lak aan grenzen. Zo staat onder de beste voorleesboeken Vierkant van Mac Barnett en Jon Klassen, met een cover die speelt met conventies (‘Het boek heeft niet eens letters op het omslag: het ís zijn eigen titel.’). Bij de categorie “Zelf lezen” staat onder andere de wat absurdistische Zeb van Gideon Samson en Joren Joshua (‘Op een dag zit er een zebra in de klas, maar niemand lijkt dat gek te vinden.’). Voor de ervaren lezen geeft van Lenteren als een van de aanraders de dichtbundel Ze gaan er met je neus vandoor van Ted van Lieshout, een bundel die speelt met taal (‘Uiteindelijk krijgen zelfs de letters ruzie met elkaar. Proza of poëzie? Zoek het zelf maar uit.’).
Wat hebben we geleerd over de Crisis? Koen Haegens recenseert twee boeken die terugblikken op de crisis:
- In Over de dijken vraagt Coen Teulings zich af waarom Nederland niet sneller over de crisis heen kwam. Volgens Haegens trekt hij te snel conclusies. ‘Zo schrijft hij de kredietcrisis toe aan een ongelukkige combinatie van de pil en de opkomst van China.’ Haegens ziet dit niet als de enige verklaring, sinds hij ook de banken en hun opbouwende schulden als cruciale rollen ziet.
- Gecrasht van Adam Tooze, een compleet verslag van alle crisisverklaringen, is volgens Haegens net wat de opeengepakt in zinsconstructies. ‘Ondanks prikkelende vergezichten, in combinatie met fascinerende details, slaagt Tooze’s ambitieuze missie maar ten dele. Te veel stelt hij zich op als de verslaggever die geen detail onbenoemd wil laten.’
‘Arthur Schnitzler legde de gevoelens bloot die zich van mores en wil niets aantrekken,’ schrijft Arjan Peters. De Nederlandse vertalingen van Schnitzlers Sterven en Beate en haar zoon signaleren een heropleving van zijn oeuvre. In beiden novellen staat het ontleden van gevoelens centraal: in Sterven van een man die nog maar een jaar te leven heeft, en in Beate en haar zoon van een weduwe die opnieuw seksuele gevoelens koestert. ‘Het lezen van oude novellen van Arthur Schnitlzer is als kijken naar een zwart-witfilm. De taal is deftiger dan we gewend zijn, het tempo lager, de kostuums doen verouderd aan. Maar dan ineens branden de emoties oor alle barrières heen.’
Verder in de bijlage een interview van Ellen de Visser met Rachel Franse over haar boek 100 dagen kanker. Haar eigen ervaring met kanker beschrijft ze op een grappige manier. Op de vraag of je echt grappen kan maken over kanker, antwoordt Franse: ‘Jazeker, maar ik deed dat alleen met mijn vriendinnen die ook kanker hebben gehad […] Rutgers, mijn chirurg, vertelde me dat het heel goed is om er relativerend mee om te gaan. Hij zei daar iets moois over: hoe meer je ermee gaat zitten, hoe meer je ermee zit.’
Ten slotte gaat Nathalie Huigsloot meerdere malen in gesprek met Maarten Biesheuvels vrouw Eva. Nadat hij opnieuw was opgenomen voor manische depressie, schreef Maarten het boek Verhalen uit het gekkenhuis. Aan Eva vraagt Huigsloot over haar ervaring met het boek, met zijn opname en hoe ze met hem communiceert. ‘Ik vertel af en toe wel wat,’ zegt ze, ‘maar verder luister ik vooral naar wat hij te vertellen heeft. Dat vind ik helemaal geen straf, integendeel, ik ben juist blij als hij zijn hart lucht. Alleen, als hij heel druk is en zijn stem bij het geringste verheft, weet je niet waar het eindigt. Dan zou hij spontaan weg kunnen lopen en onder een auto kunnen lopen. Niet eens als zelfmoord, maar gewoon, omdat hij niet uitkijkt. Dan is hij een gevaar voor zichzelf en voor anderen.’
Moeder kon ze niet worden, aangezien er een kans was dat de kinderen manisch-depressief zouden worden. Als de fotograaf nog een foto van het koppel wil maken, loopt Maarten weg. Maar aan miezeren doet Eva niet, vertelt Huigsloot. Hij verwijst naar Eva’s inleiding in Verhalen uit het Gekkenhuis om haar instelling te verduidelijken: ‘Hoe de toekomst eruitziet? Met een beetje moeite zou het best aardig kunnen worden.’
Korter:
- Michael Persson schrijft over Jill Lepores These Truths, een recente geschiedschrijving van Amerika: ‘Omdat Lepore de Amerikaanse geschiedenis als een reeks pogingen ziet om dat utopische vergezicht [gelijke behandeling van mensen, het recht op leven, vrijheid en geluk] toch te benaderen, heeft ze een heel menselijk boek geschreven, waarin behalve voor presidenten ook prominent plaats is voor antislavernij-activisten en voorvechters van vrouwenrechten en Black lives Matter.’
- Peter Swanborn over Tarjei Vesaas, De vogels [fragment]: ‘Terloopse zinnen als ‘Er loopt een streep door het huis’ of ‘Hier en daar sprong een schaduw naar beneden’ maken dat je voortdurend het gevoel hebt dat er iets naargeestigs staat te gebeuren. Wat het is, benoemt Vesaas niet, zoals het een groot schrijver betaamt, maar het maakt wel dat je dit boek in één ruk uitleest.’
- Bo van Houwelingen over Berend Sommer, De onweerstaanbare val van Henri Furet [fragment]: ‘Hageman is een te oppervlakkig personage om de povere plot te dragen, hoe quasi-erudiet hij zich ook uitdrukt. IJdelheid is zijn enige drijfveer.’
- Marcel Hulspas over Shusako Endo, Jezus: ‘Om zijn Jezus te scheppen móét Endo het kritisch onderzoek hier en daar negeren. Zo beweert hij dat Jezus door de hogepriester Kajafas beschuldigd kon worden van ketterij en dat de Bergrede een unieke toespraak was.’
- Edwin Krijgsman over Alex Perry, Maffiamoeders: ‘Het uitstekend gedocumenteerde en meeslepend geschreven Maffiamoeders werpt licht op een ondergrondse multinational die vooral dankzij moedige vrouwen als Lea Garofalo flinke klappen te verduren heeft gekregen, maar nog lang niet verslagen is – en misschien wel nooit zal worden.’
De boekrecensies van de Volkskrant verschijnen elke zaterdag in Sir Edmund, en zijn te raadplegen op Volkskrant.nl/boeken - een selectie is slechts voor abonnees toegankelijk. De Volkskrant is te koop bij het Nieuwscentrum.
'Ik woon in Amsterdam, maar voel me dus Rotterdammer. Triest natuurlijk, want eigenlijk moet je dan lekker in Rotterdam blijven. Mijn boek gaat over de jaren dat ik opgroeide daar. Het merendeel is echt gebeurd - ik zeg het maar vast, want mensen willen het toch weten.' Tim Kamps over De verschrikkelijke jaren tachtig in 'De kapstoel'.
Stefan Raatgever sprak Tim Fransen over zijn filosofie naar aanleiding van zijn boek Brieven aan Koos: ‘Mijn persoonlijke ervaring is dat het leven met ongemakkelijke waarheden ook een intense waardering meebrengt voor de broze dingen die mooi zijn. Ik heb ook lang geloofd dat ik nog een eeuwigheid had. Juist het besef dat dat niet zo is, maakt dat ik het leven meer waardeer.’ Even later zegt hij: ‘De zin van het leven is troost vinden voor het feit dat er niet zoiets is als de zin van het leven.’
Verder een interview door Marjolijn de Cocq met Mads Peder Nordbo over zijn boek Meisje zonder huid, het eerste deel van zijn thriller-trilogie dat zich afspeelt in Groenland. Het boek schetst een duister Groenland en brengt zo de Groenlandse samenleving aan het licht. ‘Naast het hoogste percentage zelfmoorden (één op de vijf) heeft Groenland ook hoge kindermisbruikcijfers,’ vertelt hij De Cocq. Zijn eigen ervaringen en gesprekken heeft Nordbo verwerkt in zijn boek; het taboe rond misbruik, de opstelling van de politie en politieke interne informatie van het stadhuis in Nuuk. Op de vraag of hij nu nog welkom is in Groenland, antwoordt hij: ‘Het [boek] is in het Groenlands vertaald. En dat ze het boek hebben omarmd, laat zien dat veel mensen willen dat er iets verandert. De laatste anderhalf jaar begint er iets in beweging te komen.’
Marjolijn de Cocq bespreekt Blijf bij me van Ayòbámi Adébáyò. Het boek bespreekt kinderloosheid, tweede echtgenotes en familiedruk in Nigeria aan de hand van het koppel Yejide en Akin. ‘[Adébáyò schetst] een beeld van een Nigeriaanse samenleving tussen traditie en moderne tijd, een land in politieke transitie met de staatsgreep van Babangida en de nasleep van diens militaire dictatuur, dat dit boek met vele lagen nog meer kleur en diepgang geeft,’ zegt De Cocq.
Korter:
- Dries Muus over Berend Sommer, De onweerstaanbare val van Henri Furet [fragment]: ‘Hageman heeft een scherp oog voor andermans ijdelheid en een blinde vlek voor die van hemzelf - wat hem een bijzonder geschikte hoofdpersoon maakt. Geen wonder dat de roman vrijwel direct aan kracht verliest als Sommer na het eerste deel ook vanuit andere personages begint te vertellen, en Hagemans verhaal bedelft onder een reeks nooit helemaal geloofwaardige wendingen.’
- Dieuwertje Mertens over James Wood, Afgelegen: ‘Het decor waarin de personages zich bevinden schetst hij treffend en (soms te) uitvoerig, maar de karakters komen niet echt tot leven: iedereen vindt elkaar op een enkele ruzie na knap, lief en intelligent […] Subtieler en raker laat hij zien hoe de omgeving (en het land) waarin we opgroeien ons vormt en hoe we ons later altijd vervreemd zullen voelen.’
- Hans Knegtmans over Alafair Burke, De echtgenote: ‘Tegenwoordig is het gebruikelijk iedere auteur die een of meer personages opvoert die een loopje met de waarheid nemen, tot 'de nieuwe Gillian Flynn' of 'de nieuwe Paula Hawkins' te promoveren. Burke maakt die vergelijking zeker waar, zowel compositorisch als stilistisch.’
De boekrecensies van Het Parool verschijnen elke zaterdag. Het Parool is te koop bij het Nieuwscentrum.
Nynke van Verschuer las voor NRC drie boeken over de vraag of toenemende angst en onzekerheid kunnen worden tegengegaan met kennis en feiten: Frank Furedi's How Fear Works, William Davies' Nervous States en Martha Nussbaums The Monarchy of Fear. 'Nussbaum schrijft toegankelijk, maar haar diagnose van de Amerikaanse samenleving blijft op de vlakte,' schrijft ze over het laatste boek. En over de andere twee: 'Anders dan Furedi, die krampachtig vast wil houden aan het verlichtingsideaal en kennelijk het liefst een ruime eeuw eerder had geleefd, probeert Davies de irrationele tendensen in de samenleving op een minder afwijzende manier te duiden.' Thomas de Veen blikt daarnaast vooruit op de uitreiking van de Gouden Griffel. Wat De Veen betreft gaat de prijs dit jaar naar Lampje van Annet Schaap ('een boek dat meesleept en ontroert, dat tintelt van taal, een boek dat volwassen beoordelaars en jonge lezers gelijkelijk weet te bekoren – een nieuwe klassieker') maar hij stelt vraagtekens bij de deskundigheid van de jury: '[H]et wemelt in het juryrapport van de taalfouten, tikfouten, onnavolgbare en krukkige zinnen, warrigheden, vaagheden, kinderachtige stijlbloempjes, armoedige herhalingen, clichés en platitudes. [...] Een jury die zo pover schrijft, kan die wel lezen?'
Van Janet Luis een bespreking van K. Schippers' Straks komt het [fragment]. 'In opvallend frisse, onsentimentele bewoordingen doet K. Schippers in Straks komt het verslag van heel wat zaken die er allang niet meer zijn, maar die onder zijn tastende handen en spiedende ogen nieuw leven krijgen ingeblazen,' staat er onder meer in het stuk. Joyce Roodnat wijdt een recensie aan Levenslicht van Silvia Avallone. '[W]ars door de scheiding tussen de milieus heen raken levens elkaar of scheren langs elkaar. De personages ontgaat het grote patroon dat wij zien en dat ons verheldert wie ze zijn. Wij beseffen dat ook wijzelf nietsvermoedend deel uitmaken van zulke verbanden. Onze wereld lijkt klein, maar houdt veel meer in en het kan geen kwaad op zoek te gaan,' aldus Roodnat.
'Door deze lezenswaardige biografie leren we [...] Heldring beter kennen, zonder hem helemaal te doorgronden,' schrijft Arnold Heumakers over De eeuw van J.L. Heldring van Hugo Arlman. Rob Hartmans laat zich verder enthousiast uit over Annet Mooijs 'prachtige biografie' De eeuw van Gisèle. En Ellen de Bruin sprak met Lisa Halliday over haar debuutroman Asymmetrie [toelichting door de vertaler]. 'Voor mij is de asymmetrie tussen wie we zelf denken te zijn en hoe andere mensen ons zien het meest fascinerend. Want die is nooit op te lossen. En dat is uiteindelijk wel wat Alice probeert, als ze gaat schrijven in een poging los te breken uit de klem dat je maar één persoon bent. Ze wil begrijpen hoe het is om iemand als Amar te zijn,' zegt Halliday onder meer in het interview.
Korter:
- Roos van Rijswijk over Sarah Perry, Melmoth ('De vorige roman van Sarah Perry, Het monster van Essex, was fenomenaal, vooral omdat alles – stijl, verhaal, spanning – in evenwicht was. In haar derde roman Melmoth, de tweede in vertaling, is dat minder het geval. ') [fragment]
- Sebastiaan Kort over Johan de Boose, Het vloekhout ('Ook in de besprekingen van eerdere delen van de Vloekhout-trilogie werd de vraag opgeworpen wat dit nu eigenlijk voor tekst was. Die vraag zou ik ook hier willen stellen, met in het verlengde daarvan de vraag wat de bedoeling ervan is.') [fragment]
- Judith Eiselin over Daniël Samkalden, Nova ('Samkalden voert je in dit ene, zorgvuldig gecomponeerde boek zowat de hele wereld rond. Het is innemend, het is lef hebben, het smaakt naar meer.')
- Clara van de Wiel over Julia Wouters, De zijkant van de macht ('een boeiend verslag van bijvoorbeeld alledaags seksisme dat er voor zorgt dat eigenschappen die bij mannelijke politici worden gewaardeerd bij vrouwen irritatie opwekken')
De boekrecensies van NRC Handelsblad verschijnen elke vrijdag in Boeken, en zijn voor abonnees te raadplegen op Nrc.nl. NRC Handelsblad is te koop bij het Nieuwscentrum.
Deze week een stuk van Graa Boomsma over het oeuvre van Carson McCullers, en dan in het bijzonder de meedogenloze wijze waarop ze racisme en rassenjustitie in het Diepe Zuiden beschrijft. 'Waar andere witte schrijvers, hoe tolerant ook, al te vaak bleven steken in bijfiguren of karikaturen wist McCullers aangrijpende en voor het verhaal doorslaggevende portretten te schilderen,' schrijft Boomsma. Roel Jansen bespreekt daarnaast Jeroen Dijsselbloems De Eurocrisis. 'Vijf jaar lang gaf een "rode ingenieur" leiding aan de eurogroep en daar heeft hij, geheel in stijl, zonder opsmuk verslag van gedaan,' aldus Jansen.
Alfred Schaffer recenseert Maria Barnas' Nachtboot. '[D]e gedichten zijn een genot om te lezen. Scherpe observaties, een fijnzinnige humor en vreemde, transparante regels,' staat er onder meer in het stuk. Jan Postma las Een kreet is de ramp niet van Tonnus Oosterhoff. 'Een kreet is de ramp niet is voor alles slim en levendig en grappig, al liggen dood en vergankelijkheid in heel hun waardeloze schoonheid overal op en onder het oppervlak,' schrijft Postma. En Kees 't Hart wijdt een bespreking aan J.Z. Herrenbergs Nederhalfrond, '[e]en zich uitdijend, steeds verder uitbarstend schrijf impressionisme, dat van vaak geestige, soms flauwe, woordspeligheid en megalomane ideeën en beschrijvingskunst aan elkaar hangt.'
De Groene Amsterdammer is elke woensdag al te koop bij het Nieuwscentrum. Athenaeum Boekhandel verzorgt de boekverkoop voor de website van De Groene.
